Στη σημερινή εποχή, οι νέοι, μέσω των ηλεκτρονικών υπολογιστών, γνωρίζουν τους λευκοντυμένους πολεμιστές – μοναχούς του Μεσαίωνα που ονομάσθηκαν Ναΐτες ή τεμπλάριοι μέσω των παιχνιδιών που κυκλοφορούν στην αγορά, σε υπολογιστές και παιχνιδομηχανές ( Playstation, X-Box). Σ’ αυτά τα παιχνίδια, με τους εκπληκτικά σχεδιασμένους δισδιάστατους ή τρισδιάστατους χαρακτήρες κάποιος ή κάποιοι Ναΐτες έχουν κρύψει ένα μυστηριώδες αντικείμενο κάπου και οι παίκτες καλούνται να το βρουν. Έτσι οι παίκτες μπαίνουν, έστω και χωρίς να έχουν φιλοσοφικές ή μεταφυσικές ανησυχίες, στη λογική της αναζήτησης κάποιου μυστικού κάθε φορά που πατάνε τα κατάλληλα πλήκτρα του υπολογιστή και οι γενειοφόροι ήρωες ζωντανεύουν. Οι Ναΐτες, με τους μύθους, τους θρύλους, τις σκοτεινές διηγήσεις, τις δεισιδαιμονίες και τα κρυμμένα μυστικά τους έχουν εμπνεύσει επίσης τη δημιουργία πολλών ταινιών και λογοτεχνικών έργων. «Το Εκκρεμές του Φουκώ» του Ουμπέρτο ΄Εκο και ο περιβόητος «Κώδικας Ντα Βίντσι» του Νταν Μπράουν αποτελούν δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα πολυσυζητημένων βιβλίων.

Το Τάγμα των Ναϊτών ιδρύθηκε το 1118 από τους Υγκ ντε Παγιέν και Ζωφρουά ντε Σαιντ Ομέρ, στρατιώτες του Γκοντφρουά ντε Μπουιγιόν. Μαζί με άλλους επτά ιππότες που ήταν εγκατεστημένοι στην Παλαιστίνη, οι προαναφερθέντες παρακινήθηκαν από την επιθυμία τους να διαφυλάξουν τους δρόμους των Χριστιανών προσκυνητών προς τους Αγίους Τόπους. Τα Ιεροσόλυμα είχαν απελευθερωθεί από τους μουσουλμάνους στο τέλος της Πρώτης Σταυροφορίας, δεκαεννέα χρόνια νωρίτερα, αλλά ο χριστιανικός στρατός, που προστάτευε την πόλη και τις γύρω περιοχές, δεχόταν συνεχώς επιδρομές από τους ΄Αραβες. Έτσι η καθολική εκκλησία δέχθηκε με ικανοποίηση την προσφορά των Ναϊτών να προστατέψουν τους Αγίους Τόπους. Η ίδρυση του Τάγματος έγινε με την ενθάρρυνση του Λατίνου βασιλιά της Ιερουσαλήμ Βαλδουίνου του Β’ ο οποίος παραχώρησε ως έδρα των Ναϊτών πτέρυγα του παλατιού του, η οποία βρισκόταν σύμφωνα με τις παραδόσεις, στη θέση του παλαιού Ναού του Σολομώντα. Από το γεγονός αυτό, προήλθε και η ονομασία Ναΐτες. Δέκα χρόνια μετά την ίδρυσή του συντάχθηκε ο κανονισμός του Τάγματος, ενώ ως διακριτικό έμβλημα των ιπποτών εγκρίθηκε από τον Πάπα Ονόριο το 1148, ο λευκός μανδύας. Αργότερα ο Ευγένιος Γ’ πρόσθεσε τον κόκκινο σταυρό, που έπρεπε να φοριέται στο στήθος. Ο αρχηγός, Μέγας Μάγιστρος, ήταν αιρετός και ισόβιος. Τα μέλη οργανώθηκαν σε τέσσερις τάξεις. Ιππότες, αξιωματούχοι, κληρικοί και υπηρέτες. Οι ιππότες με τον άσπρο μανδύα στρατολογούνταν από αριστοκρατικές οικογένειες, ενώ όσοι προέρχονταν από κατώτερες οικογένειες βρίσκονταν χαμηλότερα στην ιεραρχία και φορούσαν μαύρους ή καφέ μανδύες. Η μύηση στο Τάγμα γινόταν σε ειδική νυχτερινή τελετή στο φρουρούμενο αρχηγείο της περιφέρειας. Ο νεοσύλλεκτος έπρεπε να είναι απολύτως υγιής και απαλλαγμένος οικογενειακών υποχρεώσεων και χρεών προς τρίτους. Στο τέλος της τελετής ο νεοσύλλεκτος γονάτιζε και ζητούσε να γίνει υπηρέτης και δούλος του ναού, ενώ ορκιζόταν υπακοή στο Θεό και την Παρθένο Μαρία. Οι Ναΐτες ορκίζονταν επίσης φτώχεια, αγνότητα, υπακοή στο Τάγμα και ζούσαν σαν μοναχοί, αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι οπλοφορούσαν και έπαιρναν μέρος σε μάχες.

Η Εκκλησία απαγόρευε στους κληρικούς να οπλοφορούν, αλλά ο εκπρόσωπος της Καθολικής εκκλησίας και πρώην αρνητής των Ναϊτών Μπερνάρ ντε Κλερβώ τους ονόμασε «νόμιμους δήμιους τους Χριστού» και τους απάλλασσε από το αμάρτημα του φόνου εφ’ όσον τα θύματά τους ήταν εχθροί της εκκλησίας. Η αδελφοσύνη και η φτώχεια των Ναϊτών παριστάνεται στη σφραγίδα τους με ένα άλογο το οποίο ιππεύουν δύο ιππότες ταυτόχρονα.

Οι υποψήφιοι για μύηση έδιναν όλη τους την περιουσία στο Τάγμα. Έτσι, ενώ ο κάθε ιππότης ατομικά ήταν φτωχός, το Τάγμα γινόταν όλο και πιο πλούσιο. Το Τάγμα βρισκόταν υπό την άμεση δικαιοδοσία του Πάπα και ήταν απαλλαγμένο από τις παρεμβάσεις των τοπικών επισκόπων και την επιβολή φόρων. Η παραχώρηση πολλών προνομίων και δωρεών , τόσο στην Παλαιστίνη όσο και στη Γαλλία, επιτάχυνε όχι μόνο την ανάπτυξη, αλλά και τον πλουτισμό του Τάγματος, το οποίο στην περίοδο της ακμής του αριθμούσε είκοσι χιλιάδες μέλη. Η μεγάλη αύξηση της περιουσίας του συνδυάσθηκε επίσης και με την ανάπτυξη ενός πολύπλοκου για την εποχή τραπεζικού συστήματος με έδρα το Παρίσι, αν και το εκκλησιαστικό δίκαιο απαγόρευε στους Χριστιανούς την τοκογλυφία. Τα δυτικοευρωπαϊκά πιστωτικά ιδρύματα, σύμφωνα με τους ιστορικούς, γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν από Εβραίους που δάνειζαν με τόκο και από κοινοπραξίες της Ιταλίας. Στην πραγματικότητα όμως οι δραστηριότητες των προαναφερθέντων ήταν ασήμαντες μπροστά σ’ εκείνες του Τάγματος. Οι Εβραίοι επιτρέπονταν να εισπράττουν μέχρι 43% τόκο, ενώ οι Ναΐτες μέχρι 60%. Μια από τις πιο σημαντικές οικονομικές δραστηριότητες των Ναϊτών ήταν η ρύθμιση πληρωμής διαφόρων ποσών από απόσταση, μέσω πιστωτικών επιστολών, χωρίς οι ενδιαφερόμενοι να μεταφέρουν χρήματα επάνω τους κινδυνεύοντας να πέσουν θύματα ληστείας. Οι κλοπές και οι παραχαράξεις των πιστωτικών επιστολών αποφεύγονταν χάρη σ’ ένα περίπλοκο σύστημα κωδικών που γνώριζαν μόνο οι ίδιοι οι Ναΐτες. Στην Αγγλία, οι Ναΐτες ήταν ταυτόχρονα και φοροεισπράκτορες για λογαριασμό του Πάπα και του στέμματος. Ενός στέμματος που ήταν διαρκώς χρεωμένο σ’ αυτούς.

Το γεγονός ότι το Λατινικό Βασίλειο της Ιερουσαλήμ έπαψε να υφίσταται μετά την πτώση της Άκρα τελευταίου οχυρού των Σταυροφόρων στους Αγίους Τόπους το 1291, σε συνδυασμό με τα συσσωρευμένα πλούτη οδήγησαν στη διάλυση του τάγματος, αφού οι Ναΐτες προσέλκυσαν την προσοχή του φιλόδοξου βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππου Δ΄ γνωστού και ως Φίλιππου του Ωραίου. Μετά την προδοσία του Σκεν ντε Φλοριάν, ο Φίλιππος, στον οποίο οι Ναΐτες είχαν αρνηθεί παλαιότερα την εισδοχή στο Τάγμα, εξαπέλυσε την επίθεσή του, βάσει οργανωμένου σχεδίου, την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου του 1307, μέρα που πέρασε στη λαϊκή δοξασία ως γρουσούζικη. Αν και το σχέδιο πέτυχε, ο θησαυρός του Τάγματος, τα έγγραφα και τα αρχεία φυγαδεύτηκαν και δεν έφθασαν ποτέ στα χέρια του άπληστου βασιλιά. Όση από την περιουσία του τάγματος κατασχέθηκε σε διάφορα άλλα μέρη παραχωρήθηκε στο Φίλιππο Δ’, στους Ιωαννίτες ιππότες και σε διάφορους τοπικούς ηγεμόνες. Το κυνήγι των Ναϊτών θα διαρκούσε εφτά χρόνια στη Γαλλία. Το Τάγμα διαλύθηκε επίσημα με παπική βούλα στις 22 Μαρτίου 1312, ενώ το Μάρτιο του 1314, ο Μέγας Μάγιστρος Ζακ ντε Μολέ και ο Προκαθήμενος της Νορμανδίας Ζοφρουά ντε Σαρναί θανατώθηκαν πάνω σε σιγανή φωτιά στο νησάκι Ιλ ντε λα Σιτέ στο Σηκουάνα.

Ο Ζακ ντε Μολέ - πριν πεθάνει - προέβλεψε το τέλος τόσο του Πάπα Κλήμη Ε’ μέσα σε σαράντα μέρες, όσο και του βασιλιά Φιλίππου Δ’ σ’ ένα χρόνο. Οι προβλέψεις του επαληθεύτηκαν. Επί πλέον ο τάφος του συγκεκριμένου πάπα βεβηλώθηκε το 1577 στην Αβινιόν από τους καλβινιστές και ο τάφος του Φιλίππου του Ωραίου το 1793 από τους Ιακωβίνους στο ναό του Αγίου Διονυσίου. Τα λείψανα και των δύο διασκορπίστηκαν, ενώ η μνήμη του θύματός τους Ζακ ντε Μολαί αποκαταστάθηκε από τους μεταγενέστερους. Όμως η περιβόητη εκδίκηση των Ναϊτών και των επιγόνων τους τεκτόνων δε συνίσταται σε ανώφελα αντίποινα. Η επιτυχία αποτελεί πάντα την καλύτερη εκδίκηση έναντι των εχθρών μας και η αληθινή και επιδιωκόμενη εκδίκηση των σκεπτόμενων και σοφών ανθρώπων είναι η πραγματοποίηση των ευγενών στόχων τους. Η εκδίκηση κατά του Κλήμη Ε’ συντελέσθηκε όταν ο Λούθηρος έστρεψε τη μισή Ευρώπη κατά της παποσύνης και υπέρ των δικαιωμάτων της συνείδησης. Την εκδίκηση κατά του Φιλίππου του Ωραίου αποτέλεσε η διακήρυξη της Συντακτικής Συνέλευσης των Γάλλων που τάχθηκε υπέρ των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη. Ο πνευματικός και πολιτικός δεσποτισμός δυστυχώς κυριαρχούν ακόμα σε αρκετές περιοχές του πλανήτη, συνεπώς το έργο τόσο των παλιών όσο και των συγχρόνων ιπποτών Καδώς δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί.

Στη Γερμανία οι Ναΐτες δεν υπέστησαν σημαντικές διώξεις. Ξύρισαν τα γένια τους, φόρεσαν πολιτικά ρούχα και αναμείχθηκαν με τον ντόπιο πληθυσμό ο οποίος δεν τους κατέδωσε. Στα δικαστήρια εμφανίσθηκαν πάνοπλοι και οι δικαστές φοβισμένοι τους ανακήρυξαν αθώους. Μετά τη διάλυση του Τάγματος πολλοί Γερμανοί Ναΐτες έγιναν δεκτοί στο Τάγμα του Αγίου Ιωάννη καθώς και στο Τευτονικό Τάγμα. Στην Ισπανία, οι Ναΐτες αντιστάθηκαν στους διώκτες τους και στη συνέχεια προσχώρησαν σε άλλα Τάγματα όπως της Καλατράβα και των Μοντέσα. Στην Πορτογαλία , οι Ναΐτες αφού πέρασαν από ανάκριση, άλλαξαν την ονομασία τους δημιουργώντας ένα νέο Τάγμα τους Ιππότες του Χριστού. Στην Αγγλία η μεταχείριση των Ναϊτών ήταν πολύ καλή, αφού ο βασιλιάς Εδουάρδος Β’, γαμπρός του Φιλίππου του Ωραίου, έβρισκε τις κατηγορίες εναντίον τους αβάσιμες. Οι Ναϊτες που κατέφυγαν στη Σκωτία ίδρυσαν το Τάγμα του Αγίου Ανδρέα.

Ποιες όμως ήταν οι κατηγορίες εναντίον των Ναϊτών; Σεξουαλική διαφθορά, ομοφυλοφιλία, καταχρήσεις, βεβήλωση του ιερού συμβόλου του σταυρού, αποκήρυξη του Χριστού ως ψευδοπροφήτη, παιδοκτονίες, μαγεία. ΄Οσον αφορά την ομοφυλοφιλία, πότε θα σταματήσει επιτέλους να χρησιμοποιείται ως βαρύτατη κατηγορία; Πότε θα μάθουν επιτέλους κάποιοι άνθρωποι να σέβονται τις επιλογές των άλλων ανθρώπων, της σεξουαλικής έκφρασης συμπεριλαμβανομένης; Η ομοφυλοφιλία εμφανίσθηκε στον πλανήτη μας από τότε που εμφανίσθηκε ο άνθρωπος για να μην πούμε από τότε που εμφανίσθηκαν τα ζώα, αφού έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι η ομοφυλοφιλία υπάρχει και στο ζωικό βασίλειο. Φυσικά και οι Σπαρτιάτες και οι αρχαίοι έλληνες και όλοι οι λαοί επιδίδονταν κρυφά ή φανερά σε ομοφυλοφιλικές περιπτύξεις. Όταν οι στρατιώτες ζουν μαζί, μέρα και νύχτα, για χρόνια ολόκληρα πολλές φορές, χωρίς την παρουσία γυναικών, τι περίμενε κανείς ότι θα έκαναν; Αλλά και αν είχαν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με γυναίκες δεν θα πρέπει να αναγνωρίσουμε σε κάποιους το δικαίωμα της προτίμησης στο ίδιο φύλο; Κάτι τέτοιες νοοτροπίες , όπως η υποχρεωτική αγαμία των κληρικών αν θέλουν να προχωρήσουν σε ανώτερα αξιώματα, οδηγούν σε νευρώσεις, παραβιάσεις κανόνων, ενοχές και απώλεια του πνευματικού στόχου. Πόσα σκάνδαλα πια, ομοφυλοφιλικά και ετεροφυλοφιλικά, να συγκαλύψουν οι επίσημες εκκλησιαστικές αρχές οι οποίες φαινομενικά πρεσβεύουν τον πουριτανισμό. Μεταξύ δύο ή περισσοτέρων συναινούντων ενηλίκων τα πάντα επιτρέπονται. Μόνο αυτοί οι δύο περιορισμοί επιβάλλεται να υπάρχουν. Ενήλικες και συναινούντες.

Οι Ναϊτες λάτρευαν επίσης μια περίεργη θεότητα με τη μορφή γενειοφόρου κομμένης κεφαλής. Το όνομα αυτής Μπαφομέτ. Από την αρχή οι ιππότες του Ναού υπηρετούσαν δύο δοξασίες. Η μία ήταν κρυμμένη από όλους, εκτός από τους αρχηγούς και ορισμένα έμπιστα μέλη. Η άλλη, που αναφερόταν και ακολουθούνταν δημόσια σαν πρόσχημα, συμμορφώνονταν με τους κανονισμούς της εκκλησίας. Η αποκατάσταση της εσωτερικής παράδοσης και η δημιουργία μιας οικουμενικής αιώνιας θρησκείας που να ενώνει τους ανθρώπους αντί να τους χωρίζει ήταν το ζητούμενο. Επηρεασμένοι από τους Αλβιγήνους ή Καθαρούς, τους Γνωστικούς και άλλες παραδόσεις, οι Ναΐτες δέχθηκαν επίσης επιρροές από την πίστη των επίσημων εχθρών τους των Αράβων, ζώντας για περισσότερο από δύο αιώνες στη Μέση Ανατολή. Πολλοί μελετητές βρίσκουν ομοιότητες στην ενδυμασία και την οργάνωση ανάμεσα στους Ναϊτες και του εκτελεστές – ασσασίνους που προήλθαν από τη θρησκεία των Ισμαηλιτών. Σύμφωνα με πληροφορίες του 19ου αιώνα οι ασσασίνοι έφθαναν διαδοχικά στην αληθινή γνώση με τη μύηση, όπου, στο τελευταίο στάδιο, το έσχατο μυστικό γινόταν κτήμα του μυημένου. Ο Ουρανός και ο ΄Αδης ήταν το ίδιο πράγμα. ΄Ολες οι πράξεις είναι χωρίς νόημα. Δεν υπάρχει καλό και κακό. Ο Μπαφομέτ θεωρείται από κάποιους μελετητές παραφθορά του ονόματος του προφήτη Μωάμεθ. Σύμφωνα με τον Λεβί, ο Μπαφομέτ θα έπρεπε να προφέρεται καμπαλιστικά ανάποδα και αποτελείται από τρεις συντμήσεις ΤΕΜ. ΟΗΡ. ΑΒ (Baphomet), «ο πατέρας του ναού της παγκόσμιας ειρήνης μεταξύ των ανθρώπων» (Templi omnium hominum pacis abbas). Ο Μπαφομέτ έχει κεφαλή τράγου ή μάλλον σύνθετη μεταξύ τράγου, ταύρου και γαιδάρου. Συμβολίζει την ευθύνη της ύλης και δηλώνει ότι πρέπει να τιμωρούνται μόνο τα λάθη που προέρχονται από τις αδυναμίες του φυσικού σώματος. ΄Εχει ανθρώπινα χέρια που δείχνουν την αγιότητα της εργασίας και γυναικεία στήθη για να δοξάσει τη μητρότητα.. Η μητρότητα και η εργασία είναι απαραίτητα στοιχεία για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Ο Μπαφομέτ παραπέμπει στο θεό της φύσης και Πάνα, το όνομα του οποίου σημαίνει το ‘Ολον. Σύμφωνα με τον μελετητή φον Χάμμερ το όνομα Μπαφομέτ σημαίνει «βάπτισμα» ή «μύηση στη σοφία» από τις ελληνικές λέξεις βαφή και μήτις.

Πολλοί ερευνητές μεταξύ των οποίων ο Γάλλος ιστορικός Γκετάν Ντελαφόρζ αναρωτιούνται για την αληθινή αποστολή των Ναϊτών ιπποτών στους Αγίους Τόπους οι οποίοι χρησιμοποίησαν το πρόσχημα της προστασίας των προσκυνητών για να αποκτήσουν πρόσβαση στην περιοχή και να ασχοληθούν με την αληθινή αποστολή τους. Σύμφωνα με τον Ντελαφόρζ και το βιβλίο του «Η ΝΑΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ» ( THE TEMPLAR TRADITION IN THE AGE OF AQUARIUS) η αληθινή αποστολή των Ναϊτών ήταν να ερευνήσουν την περιοχή για να βρουν λείψανα και χειρόγραφα τα οποία περιείχαν την ουσία μυστικών παραδόσεων του Ιουδαϊσμού και της Αρχαίας Αιγύπτου μερικά από τα οποία ανάγονταν στις μέρες του Μωϋσή.

Η αναζήτηση του ΄Αγιου Δισκοπότηρου ήταν ο πιο σημαντικός και πιο μυστηριώδης μύθος των ιπποτικών ταγμάτων, των Ναϊτών συμπεριλαμβανομένων. Οι ιππότες υποτίθεται ότι αναζητούσαν ένα κύπελλο, που το φύλαγαν άγγελοι και το οποίο συνήθως εμφανιζόταν σε κάθε αγνή καρδιά μέσα σ’ ένα κύκλο ακτινοβόλου φωτός και ύμνων καλυμμένο με ένα μεταξένιο ύφασμα. Το Άγιο Δισκοπότηρο (Holy Grail) δεν πρωτοεμφανίσθηκε όπως πιστεύουν οι περισσότεροι στο Μυστικό Δείπνο του Ιησού Χριστού με τους μαθητές του. Προϋπήρξε το λεγόμενο «Παγανιστικό Γκρέιλ ή Γκράαλ» μέσα σε προχριστιανικούς θρύλους με θέμα την αναζήτηση ενός ιερού αντικειμένου με μαγικές ιδιότητες που ανάγονται στον Ερμητικό Σμαράγδινο πίνακα. Το μεταγενέστερο «Χριστιανικό Γκρέιλ» δεν ήταν βέβαια το κύπελλο από το οποίο ο Ιησούς - κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου - πρόσφερε κρασί στους μαθητές του ( «πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο γαρ εστί το αίμα μου....») και στο οποίο ο Ιησούς της Αριμαθαίας συνέλεξε το αίμα του Χριστού κάτω από το σταυρό, αλλά η εσωτερική σχολή του, το δισκοπότηρο των μυημένων του. Η αναζήτηση του δισκοπότηρου ήταν η πνευματική περιπέτεια της αναγέννησης και οι δοκιμασίες των ιπποτών έκρυβαν την ιστορία της μύησης στα πνευματικά μυστήρια του Χριστού, του κάθε Χριστού. Σύμφωνα με τους μύθους που αναφέρει ο Φον ΄Εσενμπαχ, το Δισκοπότηρο δεν άδειαζε ποτέ. Περιείχε κάθε είδους τροφή και ποτό για όλους όσους πεινούσαν και διψούσαν την δικαιοσύνη. Ο ίδιος αναφέρει ότι το Δισκοπότηρο δεν ήταν κύπελλο ή δοχείο, αλλά μια πέτρα, θυμίζοντάς μας τη Φιλοσοφική Λίθο. Σύμφωνα με άλλες πηγές το ΄Αγιο Δισκοπότηρο ήταν ένα μυστηριώδες Ευαγγέλιο, ένα μυστικό βιβλίο, που έγραψε ο ίδιος ο Χριστός και το οποίο αποτελεί την εσωτερική παράδοση των Ναϊτών.

Σύμφωνα με άλλες δοξασίες το ΄Αγιο Δισκοπότηρο περιήλθε στην κατοχή των Ναϊτών οι οποίοι μετά την καταδίωξή τους από τον Φίλιππο τον Ωραίο βρήκαν καταφύγιο στη Σκωτία στις αρχές του 14ου αιώνα. ΄Ενα μέρος από την αμύθητη περιουσία που κατάφεραν να διασώσουν το εμπιστεύθηκαν στην οικογένεια Σαιντ Κλαιρ στο Ρόσλιν. Ανάμεσα στα πολύτιμα κειμήλια λέγεται ότι ήταν και το ΄Αγιο Δισκοπότηρο το οποίο βρίσκεται μέχρι σήμερα θαμμένο κάτω από το διάσημο παρεκκλήσι της περιοχής.

Στις αρχές του 17ου αιώνα υπάρχουν γραπτές αποδείξεις για την αύξηση των τεκτονικών στοών στην Αγγλία και τη Σκωτία. Το 1630 εκδόθηκε ο δεύτερος « Καταστατικός Χάρτης των Σαιντ Κλαιρ», όπου η στενή συνεργασία της οικογένειας με ότι τελικά ονομάσθηκε Ελευθεροτεκτονισμός είναι δηλωμένη και δεδομένη. Η οικογένεια Σαιντ Κλαιρ φαίνεται να λειτουργεί σαν διάμεσος ανάμεσα στους Ναΐτες και τους Τέκτονες οι οποίοι μαζί με τουλάχιστον άλλα πέντε εσωτερικά τάγματα διεκδικούν Ναϊτικές ρίζες.

Πολλά σημάδια δείχνουν τη σχέση μεταξύ Ναϊτών και Ελευθεροτεκτόνων. Οι κληρικοί, που φρόντιζαν για τις πνευματικές ανάγκες των Ναϊτών, φορούσαν άσπρα γάντια όταν έπιαναν τον άρτο και τον οίνο της Θείας Ευχαριστίας ώστε να μη μολύνουν το σώμα του Κυρίου, αφού με τα χέρια τους είχαν προηγουμένως εκτελέσει εργασίες του βέβηλου κόσμου. Το δέρμα του αρνιού ήταν το μόνο επιτρεπτό υλικό διακόσμησης στους Ναϊτες, ενώ οι ίδιοι φορούσαν μακριά στενή κιλότα από δέρμα αρνιού ως σύμβολο ισόβιας αγνότητας την οποία δεν έβγαζαν ούτε για να πλυθούν. Οι σύγχρονοι Τέκτονες φοράνε περίζωμα από δέρμα αρνιού. Η σημαία που χρησιμοποιούσαν οι Ναϊτες στη μάχη με μαύρα και άσπρα τετράγωνα συμβόλιζε τον κόσμο της αμαρτίας που ο ιππότης είχε αφήσει πίσω του προσχωρώντας στο Τάγμα και τον κόσμο του φωτός στον οποίο εισερχόταν. Μπορούμε να δούμε την εναλλαγή των μαύρων και άσπρων τετραγώνων στο πάτωμα μιας τεκτονικής Στοάς, ενώ το κατάλληλο ένδυμα για την παρακολούθηση των τεκτονικών εργασιών είναι μαύρο κουστούμι, μαύρη γραβάτα και άσπρο πουκάμισο για τους άντρες, μαύρο ταγιέρ και άσπρο πουκάμισο για τις γυναίκες. Σε σφραγίδα των Ναϊτών ένα ανθρώπινο σώμα με διπλό πρόσωπο ανδρικό και γυναικείο, στο ένα χέρι κρατάει το γνώμονα και στο άλλο το διαβήτη.

Οι Ναΐτες προσπάθησαν να συμφιλιώσουν τον Ιουδαϊσμό, τον Χριστιανισμό και τον Ισλαμισμό. Οι ελευθεροτέκτονες προωθούν την ανεξιθρησκεία και την αδελφοσύνη μεταξύ των λαών. Το σύνθημα που βροντοφώναξε η Γαλλική επανάσταση, «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΙΣΟΤΗΣ, ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ», το οποίο προφέρουν όλοι οι αδελφοί σε κάθε συνεδρίαση της Στοάς τους κρύβει μέσα του το μυστικό της προέλευσης του ανθρώπου, αφού όλοι οι άνθρωποι προέρχονται από την ίδια πηγή στην οποία και καταλήγουν.

Τρία είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους Ναΐτες. Ήταν μοναχοί, ήταν πολεμιστές και ήταν φτωχοί που ασχολήθηκαν όμως με τη συσσώρευση του χρήματος. Ας εξετάσουμε ξεχωριστά αυτά τα χαρακτηριστικά. Μοναχός είναι εκείνος που αφιερώνεται στη λατρεία του Θεού, ζώντας σε μοναστήρια ή σε σκήτες. Στο Χριστιανισμό οι μοναχοί εμφανίσθηκαν στο τέλος του 3ου και τις αρχές του 4ου αιώνα. Αυτοί ήταν οι λεγόμενοι αναχωρητές που απαρνιόταν τα εγκόσμια και αποτραβιόταν σε ερημικά μέρη για να αφιερωθούν ολοκληρωτικά στη λατρεία του Χριστού με ατέλειωτες προσευχές. Δεν ήταν ιερωμένοι και θεωρούνταν ενδιάμεσοι μεταξύ λαϊκών και κληρικών. Με τον καιρό οι αναχωρητές πλήθαιναν και έτσι δημιουργήθηκαν τα μοναστήρια τα οποία σιγά – σιγά άρχισαν να μετέχουν στην κοινωνική, θρησκευτική και πολιτική ζωή της περιοχής τους με αποτέλεσμα τη σταδιακή εκκοσμίκευσή τους

Πολεμιστής είναι εκείνος που, χρησιμοποιώντας τα όπλα της εποχής του, είναι πρόθυμος να σκοτώσει και να σκοτωθεί στο πεδίο της μάχης υπηρετώντας ένα ιδεώδες, ένα σκοπό, έναν άρχοντα. Τα ιδεώδη και οι σκοποί ποικίλουν και αλλάζουν συχνά εν αγνοία του πολεμιστή. Πολεμιστής είναι επίσης εκείνος που αγωνίζεται ενάντια στις πλάνες και τα πάθη του προσπαθώντας να εισέλθει και να βαδίσει στην ατραπό της Αλήθειας. Ένα από τα ονόματα που δόθηκε στην σωματικά ήπια, αλλά ενεργειακά πολύ δυνατή πολεμική τέχνη του Τάι – Τσι - Τσουάν είναι ο αγώνας του ασκούμενου ενάντια στη σκιά του.

Το χρήμα είναι για πολλούς ένα μέσο για να εξυπηρετούν κάποιες εξωτερικές ανάγκες, ενώ για κάποιους άλλους, που στην υλιστική εποχή μας γίνονται όλο και περισσότεροι, είναι ένας σύγχρονος Θεός που στο βωμό του θυσιάζουν κάθε πνευματική και ηθική αξία Η ΄Ηρα Μονήτα, προστάτης του πλούτου, την οποία λάτρευαν οι Ρωμαίοι ήταν το αντίστοιχο της ελληνικής Θεάς Μνημοσύνης, Τιτανίδας και μητέρας των Μουσών, το όνομα της οποίας μοιάζει να έχει την ίδια ρίζα με μια από τις βασικές νομισματικές μονάδες της αρχαίας Ελλάδας, τη μνα. Η λέξη Μονήτα σημαίνει « προμηνύτρια» από το λατινικό moneo « ενθυμίζω, υπομιμνήσκω» που, όμως, έχει κοινή ρίζα με την αγγλική λέξη money και τη γαλλική monnaie. Με ένα περίεργο τρόπο η μνήμη μοιάζει να συνδέεται με το χρήμα. «Οι άνθρωποι θυμούνται αυτό που θα έπρεπε να ξεχάσουν και ξεχνούν αυτό που έπρεπε να θυμούνται» λέει μια ταοϊστική διδασκαλία, ενώ ο Σωκράτης αποδεικνύεται προφητικός, όταν μιλώντας στο έργο «ΦΑΙΔΡΟΣ» για την ανακάλυψη της γραφής παρατηρεί ότι οι άνθρωποι θα πάψουν να ασκούν τη δική τους ικανότητα μνήμης, αφού «δε θα θυμούνται πια τα πράγματα μέσα από τον ίδιο τους τον εαυτό, αλλά με τη βοήθεια εξωτερικών σημείων». Οι Τέκτονες καλούνται συνεχώς να ερμηνεύσουν διάφορα σύμβολα. Το χρήμα σημαίνει δύναμη γι’ αυτόν που το κατέχει και αντιστοιχεί στην ενέργεια που καταναλώνει ο άνθρωπος στην προσπάθειά του να το κερδίσει. Οι χρηματικές συναλλαγές μεταξύ των ανθρώπων είναι ανταλλαγή ενέργειας. Θετικής ενέργειας στις έντιμες συναλλαγές και αρνητικής όταν έχουμε ανέντιμες συναλλαγές. Το χρήμα όχι μόνο πολλαπλασιάζει τα πλούτη, αλλά μπορεί να συγκρατήσει τα ανθρώπινα πάθη, να τα μεταστρέψει σε πολιτισμό, εκεί που η θρησκεία, κάτω από όλα της τα λάβαρα , δεν καταφέρνει παρά να τα οξύνει. Κυρίως όμως η συσσώρευση του χρήματος έχει μια μεταφυσική διάσταση, αφού μαλακώνει την αγωνία για το θάνατο και την αρρώστια. Συσσωρεύοντας χρήματα, κάποιοι συνάνθρωποί μας απωθούν ή νομίζουν ότι απωθούν αυτά τα φρικιαστικά φαντάσματα, αφού δεν κατανόησαν ποτέ ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος, αλλά η μετάβαση σε άλλες διαστάσεις.

Οι Ναΐτες ιππότες, ήταν λοιπόν μοναχοί που ορκίζονταν πίστη στις αρχές του μοναχισμού, αλλά και ενεργά μέλη της κοσμικής ζωής. ΄Ηταν πολεμιστές σε εξωτερικές και εσωτερικές μάχες, συσσωρευτές κεφαλαίων για πρακτικούς σκοπούς όπως η κατασκευή φρουρίων, γεφυρών, η ανάπτυξη του στόλου, στοιχεία απαραίτητα για την εγκαθίδρυση του Ναϊτικού κράτους που θα συνένωνε όλους τους ανθρώπους όλων των θρησκειών, αλλά και αγωνιστές ενάντια στη λήθη των αρχαίων μυστικών. Στους κόλπους του τάγματος των Ναϊτών ιδρύθηκε το εσωτεριστικό Συνέδριο των Καδώς, το οποίο δίνει στα αρχαία σύμβολα μια τελική ερμηνεία. Οι εξωτερικοί τύποι δεν ενδιαφέρουν τους μύστες επειδή αποτελούν κατασκευάσματα των ανθρώπων. Οι μύστες επιθυμούν να προσεγγίσουν την αιώνια και άπειρη αλήθεια. Πιστεύουν ότι το απόλυτο υπάρχει, αλλά είναι απρόσιτο στα ανθρώπινα βλέμματα που έχουν πεπερασμένη όραση και αντίληψη. Όλα τα μεταφυσικά συστήματα τείνουν προς την απόλυτη αλήθεια, κανένα όμως δε δικαιούται να ισχυρισθεί ότι την κατέχει. Κάθε σύστημα έχει δικαίωμα να μεταχειρίζεται τους εξωτερικούς τύπους της προτίμησής του και κάθε πιστός είναι ελεύθερος να δώσει στα σύμβολα της πίστης του τη σημασία που εκείνος νομίζει. Κανένας όμως δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητεί , πόσον μάλλον να προσβάλλει και να καταδικάζει τις αντίστοιχες πεποιθήσεις των άλλων συστημάτων.

Ο σύγχρονός μας Βραζιλιάνος συγγραφέας Πάουλο Κουέλιο, ο οποίος εκλαϊκεύει με μοναδικό τρόπο αρχαίες σοφίες ώστε να γίνουν κτήμα του μέσου αναγνώστη, παρατηρεί: «Οι πολεμιστές του φωτός συχνά αναρωτιούνται τι δουλειά έχουν σ’ αυτό τον κόσμο. Πολλές φορές σκέφτονται ότι η ζωή τους δεν έχει κανένα νόημα. Γιαυτό είναι πολεμιστές του φωτός. Επειδή κάνουν λάθη. Επειδή αναρωτιούνται. Επειδή επιμένουν να αναζητούν ένα νόημα».

Η Βιολέτα, βυθισμένη σ’ ένα απολαυστικό αφρόλουτρο με άρωμα πικρής

σοκολάτας, αναρωτιόταν για το νόημα αυτών που της συνέβαιναν τον τελευταίο καιρό. Κυρίως την απασχολούσε η σχέση της με το Στέλιο. Που θα την οδηγούσε; Ο Θανάσης; Ποια ήταν τα συναισθήματά της για τον πατέρα του παιδιού της; Τον περίμενε τόσα χρόνια να γυρίσει κοντά της επειδή τον αγαπούσε ή γιατί ήταν προσκολλημένη σ’ αυτόν; Οι σοφοί λένε ότι η προσκόλληση έχει τις ρίζες της στο φόβο και την ανασφάλεια. Η αναζήτηση της ασφάλειας είναι μια χίμαιρα, αφού καμιά ασφάλεια και καμιά βεβαιότητα δεν προσφέρει η ζωή από τη φύση της. ΄Εχει κανείς υπογράψει συμβόλαιο με το Θεό ότι αύριο θα είναι ζωντανός; Όλα τα σχέδια που κάνουμε για το μέλλον έχουν ένα τεράστιο ερωτηματικό.

Η επισφαλής αίσθηση της ασφάλειας συνιστά μια προσκόλληση σε γνωστές καταστάσεις. Και τι είναι οι γνωστές καταστάσεις; Το παρελθόν μας. Η φυλακή των εθισμών του παρελθόντος. Σε μια τέτοια κατάσταση δεν υπάρχει εξέλιξη, αλλά στασιμότητα και αποσύνθεση. Εδώ και δώδεκα χρόνια η Βιολέτα παρέμεινε προσκολλημένη σ’ έναν άντρα που δεν την ήθελε, γιατί αν την ήθελε θα είχε γυρίσει κοντά της. Η ίδια, στην αρχή, μπορεί να τον αγαπούσε, αλλά με την πάροδο των χρόνων η αγάπη μεταμορφώθηκε απλά σε μια δυνατή προσκόλληση, που την εμπόδιζε να προχωρήσει στη ζωή της, αφού δεν ήταν ανοιχτή στις προκλήσεις που προσφέρει η ζωή σε όλους τους ανθρώπους. Θύμα των δεσμών του παρελθόντος, η Βιολέτα ετοιμάστηκε να βιώσει την πρόκληση που άκουγε στο όνομα Στέλιος και είχε παρουσιασθεί αναπάντεχα στη ζωή της. Η αβεβαιότητα που αισθανόταν για το μέλλον αυτής της σχέσης έδειχνε ότι βρισκόταν στο σωστό δρόμο, αφού άνοιγε μπροστά της το πεδίο των άπειρων δυνατοτήτων και συνδυασμών.

Η Βιολέτα άνοιξε τη ντουλάπα και έβγαλε ένα υπέροχο μαύρο φόρεμα που είχε χρόνια να φορέσει. Θα της έκανε άραγε; Ευτυχώς το είχε αγοράσει ένα νούμερο μεγαλύτερο και τώρα της εφάρμοζε τέλεια. Η Βιολέτα πάντα αγόραζε τα ρούχα της ένα νούμερο μεγαλύτερο γιατί της άρεσε η άνεση. Κοιτάχθηκε στον καθρέφτη. Μετά από πολλά χρόνια αισθανόταν γυναίκα. Μια γυναίκα επιθυμητή που είχε ραντεβού μ’ ένα πολύ γοητευτικό και καλλιεργημένο άντρα σ’ ένα υπέροχο εστιατόριο κοντά στη θάλασσα.

-Σου αρέσει εδώ; ρώτησε ο Στέλιος τη συνοδό του.

-Είναι υπέροχα! ΄Ερχεσαι συχνά;

-Μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις!

Η Βιολέτα κολακεύτηκε που ο Στέλιος τη χαρακτήρισε ως «εξαιρετική περίπτωση». Κοίταξε τον κατάλογο με το μενού. Θα έτρωγε ψάρι, αφού πρόσεχε τη σιλουέτα της. Ο Στέλιος πήρε κι αυτός ψάρι και δοκίμασε το λευκό κρασί με το οποίο θα συνόδευαν το φαγητό τους.

-Πως πάει η ανάγνωση του βιβλίου;

-Πολύ καλά! Τελείωσα τον τριακοστό βαθμό!

-Μα εσύ προχώρησες πολύ σε δύο μόνο μέρες!

-Διαβάζω γρήγορα! ΄Υστερα θα πρέπει ν’ αρχίσω τη μετάφραση! Δε θέλω να με απολύσεις! χαριτολόγησε η Βιολέτα πίνοντας μια γουλιά από το υπέροχο κρασί.

-Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση και το ξέρεις!

-Αλήθεια δε σε ρώτησα! Είχα πάντα την απορία από πού πήρε τα’ όνομά του ο εκδοτικός σου οίκος. Ποιος είναι ο Αμένοφις Δ’;

-Ο Αμένοφις Δ’ έμεινε γνωστός στην ιστορία με το όνομα Αχενατόν ή Ακενατόν. Στην Αρχαία Αίγυπτο, ο απλός λαός λάτρευε πολλούς θεούς, όπως και οι αρχαίοι Έλληνες. Ο Αχενατόν ήταν ο πρώτος που επέβαλλε μονοθεϊστική θρησκεία, παρόλο που δεν καταδίωξε τους άλλους θεούς εκτός από τον ΄Αμμωνα που είχε ένα ισχυρό ιερατείο. Ο κατ’ εξοχήν θεός του Ακενατόν ήταν ο ΄Ατών, ο ηλιακός δίσκος και για να τον λατρεύουν οι πιστοί δεν χρειάζονταν καθόλου αγάλματα.

-Καθόλου αγάλματα; Μα αυτό ήταν μεγάλη καινοτομία για την Αίγυπτο που έμεινε στην ιστορία για τα κολοσσιαία αγάλματα, απόρησε η Βιολέτα.

-Ακριβώς! Και μάλιστα η λατρεία προς τον Ατών θα γινόταν στο ύπαιθρο και θα απευθυνόταν κατευθείαν στο θεό που λάμπει στον ουρανό.

-Δηλαδή κατάργησε τους ναούς και τους ιερείς!

-Ήταν μια αληθινά επαναστατική πράξη, αφού ο Ακενατόν κατάλαβε ότι δεν χρειάζονται τυπολατρείες και μεσάζοντες για να προσεγγίσει κανείς τον ένα και μοναδικό Θεό!

- Πολύ σωστά!

-Δυστυχώς όμως, το ιερατείο του ΄Αμμωνα είχε βαθιές ρίζες και – φυσικά όπως κάθε κατεστημένο ιερατείο- δεν ήθελε να χάσει τα προνόμια. ΄Ετσι η θρησκευτική επανάσταση του Αχενατόν ή Αμένοφι Δ’ έπεσε στο κενό όσο ακόμα ο ίδιος ήταν εν ζωή.

-Η Αίγυπτος ξαναγύρισε δηλαδή στον πολυθεϊσμό!

- Η αρχαία Αίγυπτος! Όπως ξέρεις τα πράγματα έχουν αλλάξει λιγάκι από τότε!

- Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι μονοθεϊστές, αλλά δίνουν διαφορετικά ονόματα στον ένα και μοναδικό θεό, γι’ αυτό και οι κόντρες συνεχίζονται………….

- Βλέπω ότι εμπέδωσες το δέκατο τρίτο και τον δέκατο τέταρτο βαθμό!

- Το κατά δύναμιν!

-Ο τεκτονισμός δε ζητάει ποτέ από κανέναν άνθρωπο να υπερβεί τα όριά του σε κανένα τομέα!

Τα όρια της Βιολέτας επρόκειτο να δοκιμαστούν στο μέγιστο βαθμό αντοχής τους δευτερόλεπτα μετά. Η απαστράπτουσα Φαίη, η οποία υποτίθεται ότι έλειπε σε ταξίδι στην Ευρώπη, μπήκε στο εστιατόριο συνοδευόμενη από τον πρώην σύζυγο της Βιολέτας, Θανάση. Ο Θανάσης την αγκάλιασε από τους ώμους και της έδωσε ένα φιλί στο στόμα. Το ποτήρι με το κρασί έπεσε από το χέρι της Βιολέτας και έσπασε με θόρυβο στο πάτωμα προσελκύοντας την προσοχή των θαμώνων, αλλά και του ζευγαριού που είχε λόγους να κρύβει τον έρωτά του. Η Βιολέτα σηκώθηκε όρθια και παραπάτησε, ενώ ο Στέλιος προσπάθησε να τη στηρίξει.

-Τι έπαθες;

Η Φαίη χλώμιασε, αλλά ο Θανάσης δε φάνηκε να πτοήθηκε. Η Βιολέτα πλησίασε το ζευγάρι και ο Στέλιος την ακολούθησε.

- Φαίη, τι έκπληξη! Νόμιζα ότι ήσουνα στην Ευρώπη! Η Βιολέτα προσπάθησε να τηρήσει τα προσχήματα.

- Γύρισα………. Χθες…….σήμερα ήθελα να πω!

-Γιατί δε με πήρες τηλέφωνο; Θα μπορούσαμε να βγούμε όλοι μαζί, μια και είχαμε τη φαεινή ιδέα να δειπνήσουμε στο ίδιο εστιατόριο, δε νομίζεις;

Η Φαίη κράτησε την αναπνοή της περιμένοντας το ξέσπασμα της Βιολέτας.

-Να σας συστήσω! Ο κύριος Στέλιος Καρύδας, ο εκδότης μου. Η κυρία Φαίη Κονταξή, η καλύτερή μου φίλη και ο κύριος Θανάσης Πανούσης, πρώην σύζυγός μου!

-Βιολέτα, ελπίζω ότι δε σκοπεύεις να κάνεις σκηνή, μπροστά στον κόσμο! ανησύχησε ο Θανάσης.

-Σκηνή; Γιατί να κάνω σκηνή; ΄Εχω κανένα λόγο να κάνω σκηνή μπροστά στον κόσμο; σάρκασε η Βιολέτα καρφώνοντας με το βλέμμα τη Φαίη, η οποία χαμήλωσε το βλέμμα.

Η Βιολέτα πέρασε τη νύχτα στο σπίτι του Στέλιου, ένα υπέροχο διώροφο στην Καστέλα. Η βραδιά δεν εξελίχθηκε ακριβώς όπως την είχαν φαντασθεί. Η Βιολέτα έπινε το κόκκινο κρασί που άνοιξε ο Στέλιος, αφού το άσπρο το είχαν παρατήσει στο εστιατόριο μαζί με τα ψάρια που είχαν παραγγείλει. Η Βιολέτα ανακάλυψε με ανακούφιση ότι δεν την ενδιέφερε πια ο Θανάσης. Πονούσε όμως για την προδοσία της καλύτερής της φίλης. Πως μπόρεσε η Φαίη να τα φτιάξει με το Θανάση όταν ήξερε ότι η Βιολέτα δεν τον είχε ξεπεράσει; Γι’ αυτό εξαφανίσθηκαν και οι δύο τόσες μέρες. Γι’ αυτό κανένας από τους δύο δε θυμήθηκε τα γενέθλια του Μάρκου. Ζούσαν ένα μεγάλο έρωτα!

-Μην πίνεις άλλο! Είσαι νηστική! Θα σε πειράξει!

-Μου κάνει καλό, πίστεψέ με!

- Η προδοσία πονάει, το καταλαβαίνω!

-Όχι δε μπορείς να καταλάβεις! Με τη Φαίη γνωριζόμαστε εικοσι εφτά χρόνια. Από το Πανεπιστήμιο! Εκείνη με πάντρεψε με το Θανάση! Εκείνη βάφτισε το Μάρκο. ΄Ηταν η καλύτερή μου φίλη! Η μοναδική μου φίλη για την ακρίβεια!

-Γιατί λες ήταν; Τι σας εμποδίζει να παραμείνετε φίλες; Αφού δεν είσαι ερωτευμένη με τον πρώην άντρα σου………….(η Βιολέτα ξεσπά σε λυγμούς) ΄Η μήπως είσαι;

-Η Φαίη δεν το ήξερε αυτό! Η Φαίη τα έφτιαξε με το Θανάση ξέροντας ότι εγώ δεν τον είχα ξεπεράσει!

Η Βιολέτα άδειασε μονορούφι το έκτο ποτήρι κρασί. Ζαλίσθηκε. Αναζήτησε την αγκαλιά του Στέλιου. Εκείνος απέφυγε τα χείλη της.

-Καλύτερα να σε βάλω για ύπνο!

Η Βιολέτα του πρόσφερε τα χείλη της.

-Φίλησέ με!

Ο Στέλιος τη φίλησε τρυφερά στο μέτωπο.

-Αύριο, μεθαύριο……όποτε συνέλθεις και ξεκαθαρίσεις τα αισθήματά σου!

Η Βιολέτα ένοιωσε άσχημα. Μόλις που πρόλαβε να γυρίσει το πρόσωπό της και να ξεράσει στο πάτωμα.

Η Βιολέτα ξύπνησε μόνη της στο διπλό κρεβάτι του Στέλιου. Εκείνος κοιμήθηκε σε άλλο δωμάτιο. Το βλέμμα της έπεσε στο χειρόγραφο σημείωμα.

«Η κουζίνα είναι στη διάθεσή σου για πρωινό. Θα γυρίσω στις τρεις.»

Το κεφάλι της Βιολέτας πονούσε από τη χθεσινό μεθύσι. Πήγε στην κουζίνα και έφτιαξε καφέ. Παρατήρησε ότι ο Στέλιος είχε αφήσει φρέσκα κρουασάν και μια ζεστή τυρόπιτα σε εμφανές σημείο. Προφανώς είχε πάει στο φούρνο της γειτονιάς πριν φύγει για το γραφείο. Η Βιολέτα έφαγε την τυρόπιτα και ύστερα τα δύο κρουασάν, ένα με σοκολάτα και ένα με μαρμελάδα βερίκοκο, αδιαφορώντας πλήρως για τη δίαιτά της. Ήπιε δύο μεγάλα φλιτζάνια γαλλικό καφέ και συνήλθε. Προσπάθησε να βάλει σε τάξη τις σκέψεις της. Η Φαίη τα έφτιαξε με το Θανάση πίσω από την πλάτη της. Ωραία. Κι εκείνη τα είχε φτιάξει με το Στέλιο. Ω, Θεέ μου! Τι θα σκεφτόταν ο Στέλιος γι’ αυτήν ύστερα από τη χθεσινή συμπεριφορά της; Μέθυσε, έκανε εμετό…………Αλλά το χειρότερο ήταν ότι ο Στέλιος αμφέβαλλε για τα αισθήματά της.

Ποια ήταν αλήθεια τα αισθήματα της Βιολέτας για το Στέλιο; ΄Ηταν ερωτευμένη μαζί του ή τον έβλεπε σα σανίδα σωτηρίας; Η Βιολέτα δεν άφηνε τον εαυτό της να απαντήσει ειλικρινά σ’ αυτό το κρίσιμο ερώτημα. Δεν της το επέτρεπαν τα δώδεκα χαμένα χρόνια που περίμενε την επιστροφή του Θανάση. ΄Επρεπε να είναι πολύ επιφυλακτική από δω και πέρα. ΄Ετσι πρόσταζε η λογική που ενεργοποιήθηκε μέσα της. Θυμήθηκε τους δύο ιππότες της Αποκάλυψης εκείνον του μαύρου αλόγου και της απόλυτης λογικής και εκείνον του κόκκινου αλόγου και του απόλυτα κυρίαρχου συναισθήματος. Πως μπορούσε να βρει την ισορροπία ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο παραμέτρους;

Αποφάσισε να περιμένει την επιστροφή του Στέλιου. ‘Ανοιξε τα ράφια των ντουλαπιών της κουζίνας. Θα έφτιαχνε μια νόστιμη μακαρονάδα για να τον αποζημιώσει για το χθεσινό αποτυχημένο δείπνο.

-Σ’ ευχαριστώ που με περίμενες! είπε ο Στέλιος στη Βιολέτα, αφού τελείωσαν το γεύμα τους.

-Θέλεις καφέ;

-Θα πιω ένα καπουτσίνο! Εσύ;

-Κι εμένα μ’ αρέσει ο καπουτσίνο. Αλλά δεν ξέρω να χειρίζομαι τη μηχανή!

-Θα τους φτιάξω εγώ! Ο Στέλιος πλησίασε τη μηχανή εσπρέσο, έβαλε την πρώτη μερίδα ESE, ύστερα τη δεύτερη και στο τέλος χτύπησε το αφρόγαλα.

-Ολόκληρη τέχνη! παρατήρησε η Βιολέτα.

-Μια Ιταλίδα που είχα ερωτευθεί κάποτε, δούλευε barista και μου έδειξε τα μυστικά.

-Ερωτεύθηκες πολλές φορές στη ζωή σου;

- Λίγες και καλές! Εσύ;

- Το Θανάση και………..

Η Βιολέτα έβαλε φρένο. Αν συνέχιζε θα έλεγε «και σένα», αλλά η λογική κυριαρχούσε ακόμα πάνω στα συναισθήματά της.

-Και;

-……………….και είμαι έτοιμη να ερωτευθώ ξανά!

-Ευχάριστη μου ακούγεται αυτή η προοπτική!

-Σου είπα, το Θανάση τον έχω ξεπεράσει!

-Δε μένει παρά να ξεπεράσεις και την προδοσία της καλύτερή σου φίλης!

-Αυτό δε θα το ξεπεράσω ποτέ!

-Βιολέτα, πότε θα μάθεις να μην είσαι τόσο απόλυτη;

«Ποτέ» σκέφθηκε η Βιολέτα. «Λέων είμαι στο κάτω- κάτω της γραφής», θυμήθηκε τις αστρολογικές αναλύσεις της Φαίη. Πάλι η Φαίη ερχόταν στη σκέψη της. Θα έφευγε ποτέ άραγε; Πόσο εύκολα μπορούν να διαγραφούν είκοσι επτά χρόνια φιλίας για ένα και μοναδικό παράπτωμα;

ΕΠΟΜΕΝΟ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ 31

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 30. ΤΡΙΑΚΟΣΤΟΣ ΒΑΘΜΟΣ –ΜΕΓΑΣ ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ ΚΑΔΩΣ, ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ΚΑΙ ΜΕΛΑΝΟΣ ΑΕΤΟΥ

33 - ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΥΤΡΑ