Η Βιολέτα αποφάσισε να κάνει μια μικρή βόλτα στην έρημη γειτονιά της. Το σκοτάδι έπεφτε. Συνάντησε τον κύριο Δημήτρη και την κυρία Πόπη που είχαν το μίνι μάρκετ. Κρατούσαν ένα μικρό σακ - βουαγιάζ. Της εξήγησαν ότι μόλις επέστρεψαν από την Τήνο. Πήγαν για να παρακαλέσουν τη Μεγαλόχαρη να κάνει δύο θαύματα. Ένα για τα μάτια του κυρίου Δημήτρη κι ένα για την κόρη τους που μπαινόβγαινε στις ψυχιατρικές κλινικές.

- Παρακαλέσαμε την Παναγία να σ’ έχει καλά, κορίτσι μου κι εσένα και το παιδάκι σου, είπε η κυρία Πόπη που δεν ξέχασε την επέμβαση της Βιολέτας στο επεισόδιο με το ληστή. Ανάψαμε και μια μεγάλη λαμπάδα.

-Ευχαριστώ πολύ κυρία Πόπη, αλλά δεν ήταν ανάγκη.

-Πως δεν ήταν ανάγκη! Κι ο Θεός θέλει τις προσφορές του για να κάνει αυτά που του ζητάμε!

-Κι ας μην ξεχνάμε και την άλλη ζωή, μετά θάνατον, συμπλήρωσε ο κύριος Δημήτρης

Η τυφλή πίστη των απλών ανθρώπων. Πόσο αγνοί είναι οι πιστοί που ανάβουν μια λαμπάδα, ρίχνουν τον οβολό τους στην εκκλησία και προσδοκούν κάποιο αντάλλαγμα από το Θεό; Πώς αντιλαμβάνονται το Θεό; Προσπαθούν να τον αντιληφθούν; Και με ποιο τρόπο; Τι είναι ο Θεός για τους περισσότερους από αυτούς; Ένας βουλευτής που κάνει ρουσφέτια;

Η Βιολέτα πήρε το βιβλίο της και ξάπλωσε στον καναπέ σε μια ακόμα προσπάθεια να προσελκύσει λίγο από το φως που αναλογούσε στο ανθρώπινο γένος.

«Εκείνοι που ισχυρίζονται ότι πρέπει πρώτα να πεθάνουν και μετά να αναστηθούν βρίσκονται σε πλάνη, πρέπει να αναστηθούν όσο βρίσκονται εν ζωή» λέει το γνωστικό ευαγγέλιο του Φιλίππου κατακρίνοντας εμφανώς τους ιερείς του Χριστιανισμού οι οποίοι εκλαμβάνουν την ανάσταση του Ιησού κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά. Οδηγούν έτσι τους πιστούς τους στην κυρίαρχη αντίληψη της πίστης σε βάρος της γνώσης που είναι αποτέλεσμα έρευνας, εμπειρίας και προσωπικής εμπλοκής του ενδιαφερόμενου στη διαδικασία της ηθικής και πνευματικής του τελειοποίησης. Η αναζήτηση της γνώσης ταιριάζει στην κοσμοθεωρία του τεκτονισμού, αφού δε δέχεται κανένα δόγμα, αλλά ενθαρρύνει την προσωπική εξέλιξη του τέκτονα μέσω της διαρκούς έρευνας. Η έρευνα οδηγεί στη γνώση η οποία με τη σειρά της οδηγεί στη σοφία

Στην Αρχαιότητα όλοι οι γνωστοί πολιτισμοί αρχικά λάτρεψαν τον ίδιο τον ήλιο σαν Θεό. Αργότερα οι άνθρωποι εξελίχθηκαν και θεώρησαν τον ΄Ηλιο σαν την ορατή εκδήλωση του Υπέρτατου όντος το οποίο ο Ελευθεροτεκτονισμός ονομάζει Μεγάλο Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος. Φθάνοντας στον 28ο βαθμό ο τέκτονας λαμβάνει το βαθμό του Ιππότη του Ηλίου. Είναι ένα ελεύθερο πνεύμα το οποίο έχοντας κατακτήσει όση γνώση του επετράπη βρίσκεται συμβολικά στον ΄Ηλιο και με ελεύθερη βούληση εγκαταλείπει αυτόν για να ενσαρκωθεί εκ νέου στον πλανήτη γη. Εκεί θα αναμετρηθεί με την ατέλεια των όντων, θα διαλύσει τις πλάνες και θα προσπαθήσει να ελαφρύνει τις δοκιμασίες άλλων ανθρώπων οι οποίοι βρίσκονται σε χαμηλότερο επίπεδο εξέλιξης από αυτόν. Τέλος θα αναστηθεί για άλλη μια φορά ευρισκόμενος εν ζωή, ώστε να κατακτήσει υψηλότερες ηλιακές κορυφές.

Σε πολύ παλιές εποχές, χαμένα μέσα στο χωρόχρονο, τα παιδιά του Φωτός κοίταξαν κάτω στον κόσμο μας λέει ο Α.S. Raleigh στο βιβλίο του «Οι σμαράγδινοι πίνακες του Θωδ». Είδαν τα παιδιά των ανθρώπων μέσα στα δεσμά τους, δεμένα από τη δύναμη που ήρθε από το επέκεινα. Γνώριζαν ότι μόνο με την ελευθερία από τα δεσμά του θα μπορούσε κάποτε ο άνθρωπος να υψωθεί από τη γη στον ήλιο. Κατήλθαν λοιπόν και δημιούργησαν σώματα, λαμβάνοντας την όψη των ανθρώπων. Οι Δάσκαλοι των πάντων, μετά τη μορφοποίησή τους είπαν: «Είμαστε εκείνοι που σχηματίσθηκαν από τη σκόνη του διαστήματος, συμμετέχοντας στη ζωή από το άπειρο ΟΛΟ. Ζούμε μέσα στον κόσμο σαν παιδιά των ανθρώπων, όμοιοι και εντούτοις ανόμοιοι με αυτά» Και συνέχισαν λέγοντας ότι, αν οι άνθρωποι έχουν πάντα τα μάτια στραμμένα προς το φως, τότε σίγουρα με τον καιρό θα γίνουν ένα με το Δάσκαλο και με το Όλο.

Οι Δάσκαλοι αποσκοπώντας να φτιάξουν την κατοικία τους κάτω από την επιφάνεια της γης, προκάλεσαν έκρηξη σε χώρους άγνωστους στα παιδιά των ανθρώπων. Μέσα στους σκοτεινούς αυτούς χώρους άρχισαν να εργάζονται για να απελευθερώσουν τους ανθρώπους από το σκοτάδι. Οι Ιππότες του Ήλιου έχουν ως ρητό το «εκ του σκότους το Φως» και « δια του φωτός προς τη θεότητα» (per lumina ad numina). Η καταλληλότερη δε, ώρα για τις εργασίες στον 28ο βαθμό είναι όταν η νύχτα καλύπτει τη γη, γιατί τότε ο ήλιος βρίσκεται σε πλήρη μεσημβρία. ΄Αλλωστε μέσα στο σκοτάδι είναι πιο εύκολο να αυτοσυγκεντρωθούμε και να κατέλθουμε στο βάθος της συνείδησής μας για να γνωρίσουμε, να αναλύσουμε, να αποδεχθούμε και να έρθουμε αντιμέτωποι με τα βαθύτερα μυστικά μας. Το φως του ήλιου πέφτει άπλετο, χωρίς διακρίσεις πάνω σε όλα τα πράγματα του υλικού κόσμου και πολλές φορές μας αποπροσανατολίζει. Όταν το σκοτάδι καλύπτει τα πάντα το εσωτερικό μας φως μπορεί πλέον να εστιάσει στα ουσιώδη.

Ο άνθρωπος έχει γνωρίσει μεγάλη ανάπτυξη σε περασμένες εποχές και έχει προσεγγίσει την ηλιακή κατάσταση Ο νεόφυτος Ιππότης του ΄Ηλιου διέρχεται οικιοθελώς από τους επτά πλανήτες και κατέρχεται στη γη, ώστε αφ’ ενός να κατακτήσει περισσότερη γνώση και αφ’ ετέρου να μπορέσει να μεταδώσει μέρος αυτής της γνώσης στους συνανθρώπους του. Από τον ήλιο πήρε όσο περισσότερη γνώση μπόρεσε να αντέξει, από τη Σελήνη πήρε τον πόθο της ζωής, από τον ΄Αρη το ένστικτο της πάλης, από τον Ερμή την επιθυμία των υλικών αγαθών, αλλά και την ικανότητα προς ηθική ανύψωση. Ο Δίας του έδωσε τη ροπή προς την αρχηγία, η Αφροδίτη τον έρωτα για ανθρώπους και πνευματικές αξίες και τέλος ο Κρόνος την κλίση για την ανάπαυση, αναγκαία προϋπόθεση για ενδοσκόπηση, περισυλλογή και σωστή χρήση των γνώσεων και εμπειριών που έχει αποκτήσει. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για το πέρασμα της ψυχής από τη σελήνη. Οι Αιγύπτιοι ιερείς θεωρούσαν τη σελήνη σύμβολο της πίστης που αντανακλά τις αποκεκαλυμμένες αλήθειες, αφού η σελήνη φωτίζεται από τον ήλιο και λαμβάνει όλη τη ζωτική του δύναμη. Είναι ο καθρέφτης του ήλιου, όπως ο άνθρωπος είναι ο καθρέφτης του υπέρτατου φωτός.

Το σώμα του ανθρώπου είναι ένα με τη βασική ύλη των άστρων. Όπως περιστρέφονται οι πλανήτες γύρω από τον ήλιο, έτσι και το υλικό σώμα του ανθρώπου περιστρέφεται γύρω από τον κεντρικό του ήλιο, την ψυχή. Το σώμα είναι δημιουργημένο από την πρωταρχική ουσία, την κοσμική σκόνη και τον αιθέρα στον οποίο κινούνται οι πλανήτες που είναι επίσης κοσμική σκόνη. Η ψυχή είναι η φωτιά – ήλιος, ενώ η σάρκα είναι συγγενής με τη γη. Μετά το θάνατο του φυσικού σώματος το καθετί επιστρέφει στην πηγή του. Η παραπάνω άποψη ανήκει στις σφαίρες της μεταφυσικής και της φιλοσοφίας. Ποια είναι όμως η άποψη της επιστήμης; Αν μπορούσαμε να ζυγίσουμε έναν ετοιμοθάνατο για να δούμε αν η ζυγαριά κατέβει τη στιγμή του θανάτου – υπολογίζοντας και τη μικρή απώλεια βάρους από την αποβολή των υγρών μέσω της εκπνοής και του ιδρώτα- τότε θα μπορούσαμε να ζυγίσουμε την ψυχή και να αποδείξουμε την ύπαρξή της. ΄Ετσι σκέφθηκε ο Ντάνκαν Μακ Ντάγκαλ, γιατρός από τη Μασαχουσέτη και άρχισε να ζυγίζει ετοιμοθάνατους στο σανατόριο φυματικών όπου εργαζόταν το 1901. Ζύγισε έξη ανθρώπους χρησιμοποιώντας μια βιομηχανική ζυγαριά μεταξιού στην οποία είχε κάνει ορισμένες ειδικές τροποποιήσεις. Επειδή τα πειράματα του Μακ Ντάγκαλ γίνονταν μετ’ εμποδίων, αφού ήταν παράνομα , το συμπέρασμά του ότι η ψυχή υπάρχει και ζυγίζει περίπου είκοσι γραμμάρια κατέληξε ιατρικό ανέκδοτο.

Αν δεχθούμε ότι η ψυχή είναι ενέργεια, τότε σύμφωνα με τον πρώτο νόμο της Θερμοδυναμικής η ενέργεια δεν δημιουργείται ούτε καταστρέφεται. Συνεπώς και η ψυχή ως ενέργεια παραμένει αιώνια και άφθαρτη. Τι σημαίνει όμως αυτό; Ότι η ψυχή είναι τελικά μια άναρχη ενέργεια η οποία περνάει στην αιωνιότητα χωρίς να μεταφέρει τίποτα από τις αναμνήσεις μας , τα αισθήματά μας, τις γνώσεις μας. Μια άναρχη ενέργεια η οποία δεν έχει τίποτα από μας. Θα μας άρεσε κάτι τέτοιο αν όντως συνέβαινε;

Η ψυχή του ιππότη του ΄Ηλιου, αφού ολοκληρώσει επιτυχώς την αποστολή του στον πλανήτη γη ακολουθεί αντίστροφη πορεία και περνώντας πάλι από τους έξη πλανήτες καταλήγει στον έβδομο τον πατέρα - ήλιο όπου γίνεται ένα με την κοσμική συνείδηση. Ο 28ος βαθμός έχει τις ρίζες του στο μιθραϊσμό, ιρανική θεότητα που εξελίχθηκε εκτός του Ιράν για να εξαπλωθεί σε ολόκληρο το ρωμαϊκό κόσμο. Η μεγάλη εξάπλωση του μιθραιϊσμού σημειώθηκε στα μέσα του 3ου αι. μ. Χ. Διαδόθηκε στην Ελλάδα, τη Ρώμη και από εκεί στην Ιταλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Αγγλία. Το 274 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός θέσπισε επίσημη γιορτή προς τιμήν του Ανίκητου ΄Ηλιου ( Sol Invictus Mithra), ενώ το 307 μ.Χ. ο Διοκλητιανός ανύψωσε τη γιορτή αυτή σε επίσημη θρησκεία ανακηρύσσοντας τον Sol Invictus Mithra σε προστάτη της αυτοκρατορίας. Ο μιθραϊσμός άσκησε μεγάλη γοητεία λόγω του μυστηριακού του χαρακτήρα και της αντίληψης περί ανάβασης της ψυχής προς την αιωνιότητα. Η ανάβαση αυτή συμβολιζόταν με τους επτά βαθμούς μύησης που αντιστοιχούσαν στις επτά πλανητικές σφαίρες, τις οποίες έπρεπε να διανύσει η ψυχή. Τα σύμβολα των βαθμών ανακαλύφθηκαν στα μωσαϊκά των Μιθραίων της Όστιας και είναι: Κόραξ, Νυμφίος, Στρατιώτης, Λέων, Πέρσης, Ηλιοδρόμος και Πατήρ. Ο Μίθρας, σύμφωνα με την παράδοση γεννήθηκε γύρω στο 600 π.Χ σ’ ένα στάβλο από μητέρα παρθένο στις 25 Δεκεμβρίου και η ανάστασή του γιορτάζονταν το Πάσχα. ΄Εγινε θεός, ύστερα από πολλές περιπέτειες αφού συνέλαβε και σκότωσε μέσα σ’ ένα σπήλαιο τον ιερό ταύρο με το αίμα του οποίου δημιουργείται η φύση και σώζεται ο άνθρωπος.

Οδηγοί του Ιππότη του ΄Ηλιου σε αυτό το ταξίδι μετ’ επιστροφής από και προς την πηγή του φωτός είναι οι επτά αρχάγγελοι οι οποίοι κυβερνούν τους επτά πλανήτες. Ο Ζαραχιήλ κυβερνήτης του Ηλίου, ο Τσαφιήλ της Σελήνης, ο Ουριήλ του ΄Αρη, ο Ραφαήλ του Ερμή, ο Γαβριήλ του Δία, ο Χαμαλιήμ της Αφροδίτης και ο Μιχαήλ του Κρόνου. Η λέξη άγγελος προέρχεται από το αρχαιοελληνικό ρήμα αγγέλω =φέρω, μεταφέρω είδηση. Συγγενεύει με τη σανσκριτική λέξη angirah, που σημαίνει θείο σημείο και την περσική άγγαρος που παραπέμπει στον έφιππο ταχυδρόμο. Οι μεταφραστές της Παλαιάς Διαθήκης χρησιμοποίησαν τη λέξη άγγελος για να αποδώσουν την εβραική λέξη μαλ ακ που σημαίνει αγγελιοφόρος, υπηρέτης. Οι άγγελοι λειτουργούν ως διάμεσοι ανάμεσα στο Θεό και τους ανθρώπους και βεβαίως εκπροσωπούν το καλό, τη λευκή περιστερά. Στον αντίποδα, εκπροσωπώντας τον κόρακα βρίσκονται οι δαίμονες από το ρήμα δαίω που σημαίνει διαιρώ, διανέμω, αναθέτω. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο στην κορυφή της κοσμικής διάταξης βρίσκονται οι ορατοί θεοί, τα ουράνια σώματα που ανήκουν στο στοιχείο της φωτιάς. Κάτω από αυτά βρίσκονται οι δαίμονες που ανήκουν στο στοιχείο του αέρα. Χαμηλότερα βρίσκονται τα πνεύματα των νεκρών ηρώων που ανήκουν στο στοιχείο του νερού και τελευταία ακολουθούν τα ανθρώπινα όντα, τα ζώα και τα φυτά που εκπροσωπούν το στοιχείο της γης.

Σύμφωνα με την αποκρυφιστική εβραϊκή Καμπάλα και άλλα μεσαιωνικά και αναγεννησιακά κείμενα οι άγγελοι μπορούν να κυβερνούν τους πλανήτες, τη γη και τους ανθρώπους ελέγχοντας κάθε κίνηση του κόσμου με τη σύμφωνη γνώμη του δημιουργού. Στην Αλχημεία ο άγγελος συμβολίζει την εξιδανίκευση, την ανάληψη μιας σταθερής πνευματικής αρχής. Και οι άγγελοι, όπως ο Αδάμ και η Εύα, υποβλήθηκαν σε δοκιμασία και όσοι έσφαλαν εξέπεσαν και ταυτίστηκαν με τα πνεύματα του κακού, τους δαίμονες.

Η πρώτη γνώση που απέκτησαν οι πρωτόπλαστοι Αδάμ και Εύα στον κήπο της Εδέμ ήταν η γνώση του Καλού και του Κακού. Δάσκαλός τους, ο Διάβολος. Ο Διάβολος – Κακό προϋπήρχε του Θεού ή είναι δημιούργημα του; Αν προϋπήρχε γιατί ο παντοδύναμος Θεός δεν τον καταστρέφει και αφήνει το δύσκολο αυτό έργο στον άνθρωπο; Αν ο Θεός δημιούργησε το Διάβολο γιατί τον δημιούργησε; Ο Θεός όμως δε θα δημιουργούσε ποτέ κάτι κακό έξω από τον άνθρωπο για να τον βασανίζει αιώνια χωρίς κανένα τελικό σκοπό. Μήπως ο Διάβολος – Κακό είναι δημιούργημα του ανθρώπου όπως και η πεπερασμένη και συνεπώς λανθασμένη αντίληψή μας για το Θεό; Μήπως το καλό και το κακό είναι δύο αντίρροπες δυνάμεις απαραίτητες για τη λειτουργία του κόσμου; Μήπως ο κόσμος οδηγηθεί στην καταστροφή όταν μία από αυτές τις δυνάμεις πάψει να λειτουργεί; Αν χαθεί το άσπρο χάνεται και η αντίληψη του μαύρου, η ομορφιά δε θα έχει νόημα χωρίς την ασχήμια, η ειρήνη χωρίς τον πόλεμο.

Διατρέχοντας τους αιώνες και εξελισσόμενος πνευματικά ο άνθρωπος απέδωσε σε υποκίνηση κάποιου δαίμονα τις πράξεις που δεν μπορούσε να καταλάβει. Θεώρησε ότι βρίσκεται συνεχώς κάτω από την επίδραση κάποιου δαίμονα, όπως δείχνουν τα επίθετα ευδαίμων = τυχερός, κακοδαίμων = άτυχος καθώς και τα ουσιαστικά ευδαιμονία και κακοδαιμονία. Οι μάχες του Ζωροάστρη ή Ζαρατούστρα με το πνεύμα του κακού, του Ωρομάσδη ή Ορμούζ με τον Αριμάν, του ΄Οσιρι με τον Σεθ, των Τιτάνων και των Ολύμπιων, του Διός και του Κρόνου αναπαριστούν με γλαφυρό τρόπο την αέναη μάχη των δυνάμεων του φωτός ενάντια στο σκότος. Ενάντια ή μαζί με το σκότος; Το σκότος είναι τελικά εχθρός ή συνεργάτης του ανθρώπου; « ΄Ηθος ανθρώπων δαίμων» θα πει ο Ηράκλειτος και θα στρέψει τη σκέψη μας στο γεγονός ότι το πεδίο της μάχης ανάμεσα στο Καλό και το Κακό βρίσκεται μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό, ενώ ο Σωκράτης επικαλείται την εσωτερική καθοδήγηση των ανθρώπων από το γνωστό «διαμόνιον». Από τη μάχη των αντιθέτων γεννιέται η ομορφιά δηλαδή η δημιουργία συμπεραίνει ο Άγιος Αυγουστίνος. Εφ’ όσον δεχθούμε ότι το πεδίο των μαχών βρίσκεται μέσα μας, ο πόλεμος του Φωτός και του Σκότους είναι τόσο δύσκολος και ανελέητος , ακριβώς γιατί πολεμάμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Είμαστε άγγελοι που έχουν το διάβολο μέσα τους. Ο Διάβολος είναι αυτός που δεν εφησυχάζει , δεν του αρέσει η αέναη ηρεμία και μας σπρώχνει συνέχεια στην έρευνα, την αναζήτηση, την αμφισβήτηση, στη συνέχεια και εξέλιξη της δημιουργίας. Μια κοινωνία αγγέλων θα ήταν στάσιμη χωρίς κανένα κίνητρο για αγώνα, χωρίς ενδιαφέρον για οποιαδήποτε κατάκτηση. Το προπατορικό αμάρτημα ήταν ο σπινθήρας που έθεσε σε κίνηση τη συμμετοχή του άβουλου και αμέτοχου ως τότε ανθρώπου στην εξέλιξη της δημιουργίας. Το σημαντικό είναι η εξέλιξη αυτή να γίνεται συνειδητά και να υπερτερούν τα θετικά αποτελέσματα έναντι των αρνητικών.

Πολλοί λαοί βλέποντας τον ζωοδότη ήλιο να εξαφανίζεται κάθε βράδυ δεν ήταν σίγουροι ότι αυτός θα επέστρεφε για να λάμψει και πάλι την επόμενη μέρα. Γι’ αυτό κατέφυγαν μέχρι και σε ανθρωποθυσίες για να εξασφαλίσουν την παρουσία του. Ο ήλιος, μας πληροφορούν οι επιστήμονες έχει ηλικία πέντε δισεκατομμύρια χρόνια. Και προσδοκώμενο όριο ζωής άλλα πέντε δισεκατομμύρια χρόνια. Τότε ο ήλιος θα πεθάνει, αφού θα έχει κάψει όλο το υδρογόνο του. Η ζωή θα εξαφανισθεί από τη γη; Θα μεταλλαχθεί σε διαφορετική μορφή από τη σημερινή; Οι άνθρωποι θα ψάξουν για άλλους γαλαξίες; Τι συνέβη στη Σελήνη, τον ΄Αρη και στους άλλους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος; Υπήρξε ποτέ ζωή σ’ αυτούς, και αν υπήρξε σε τι μορφή ήταν και τι απέγινε;

Πολλά άστρα συνάντησα στο ταξίδι μου και πολλές φυλές ανθρώπων στους δικούς τους κόσμους συνεχίζει ο Raleigh την ερμηνεία των σμαράγδινων πινάκων του Θωδ, που στην τελευταία του ενσάρκωση έγινε γνωστός ως Ερμής ο τρισμέγιστος. Μερικές φυλές έφθαναν ψηλά όπως τα άστρα του πρωινού. Άλλες έπεφταν χαμηλά μέσα στη μαυρίλα της νύχτας. ΄Αλλοτε κινούνταν στα βασίλεια της λαμπρότητας, άλλοτε ζούσαν μέσα στο σκοτάδι, αλλά τελικά κέρδιζαν το Φως. Το Φως είναι άπειρο και ταυτόχρονα πεπερασμένο. Διαχωρίζεται από το σκοτάδι μέσα στον άνθρωπο. Επεδίωκε να σχίσεις το πέπλο του σκοταδιού, φέρε μέσα σου το Φως ώστε να γίνετε Ένα. Όταν σε κυριεύει κάποιο συναίσθημα που σε έλκει προς τη σκοτεινή πύλη, εξέτασε την καρδιά σου και βρες εάν το συναίσθημα αυτό έχει έρθει από μέσα. Εάν βρεις το σκοτάδι μέσα στις δικές σου σκέψεις, εξαφάνισέ το από το νου σου.

Ο Ιππότης του ΄Ηλιου έχεις πολλές λεωφόρους να διασχίσει. Από το Φως στο Σκοτάδι και από το Σκοτάδι στο Φως. Αγαπά να αναζητά το Φως μέσα στο Σκοτάδι. Πολλές φορές γίνεται ένα με το Σκοτάδι. Ο Ιππότης του ΄Ηλιου δε φοβάται ούτε αποφεύγει το Σκοτάδι. Αγαπά και κατανοεί τις σκοτεινές διαδρομές γιατί γνωρίζει ότι μέσα από αυτές θα οδηγηθεί στο φως και από το φως στη θεότητα. Ο δρόμος που θα ακολουθήσει για να ενωθεί με το Θεό όπως αυτός τον αντιλαμβάνεται θα είναι αποκλειστικά δική του επιλογή. Αν επιθυμεί να σταθμεύσει για παραπάνω χρόνο σε κάποιο από τους επτά πλανήτες προκειμένου να εμπεδώσει κάποιο σημαντικό μάθημα θα το κάνει. Ο χρόνος σύμφωνα με τα γήινα μέτρα και σταθμά δεν έχει μεγάλη σημασία. Ο χρόνος, το μεγάλο μυστικό, είναι ένα κλειδί προς την ελευθερία, γιατί όταν ο άνθρωπος κατακτά το χρόνο, κατακτά και το θάνατο. Το άπειρο κόσμημα της αλήθειας δε μπορεί ποτέ να διαβασθεί εξ ολοκλήρου, γιατί η αλήθεια έχει τις δικές της προεκτάσεις και όταν κατακτιέται η μία αλήθεια τότε άλλες αλήθειες εμφανίζονται.

ΕΠΟΜΕΝΟ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ 29

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 28. ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΟΓΔΟΟΣ ΒΑΘΜΟΣ - ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

33 - ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΥΤΡΑ