Πότε άλλαξε το σκηνικό στο συνηθισμένο τριάρι στην Καλλιθέα; ΄Αλλαξε στην πραγματικότητα ή στη φαντασία της Βιολέτας; Αποκοιμήθηκε και ονειρεύτηκε; ΄Ηταν τόσο ζωηρές οι περιγραφές του βιβλίου που η μεταφράστριά του παρασύρθηκε από τις λέξεις και μεταφέρθηκε σε άλλη διάσταση; Ποιος ξέρει; Το σίγουρο ήταν ότι, όταν η Βιολέτα θα ξυπνούσε, θα άρχιζε να αντιλαμβάνεται τον εαυτό της και τις καταστάσεις γύρω της με διαφορετικό βλέμμα.

Η Βιολέτα βρέθηκε σ’ ένα δωμάτιο με μαύρους τοίχους, μαύρη οροφή, μαύρο δάπεδο, ένα μαύρο τραπέζι και μια μαύρη καρέκλα. Η ίδια καθόταν στην καρέκλα και ήταν ντυμένη στα μαύρα Το δωμάτιο φωτίζονταν από το ασθενικό φως ενός κεριού, που η ίδια είχε ανάψει αρχικά για να αντιμετωπίσει τη διακοπή ρεύματος. Τη διακοπή της ροής του φωτός. Πάνω στο τραπέζι βρισκόταν ένα κηροπήγιο, ψωμί, ένα ποτήρι γεμάτο νερό, ένα δοχείο με αλάτι, ένα δοχείο με θειάφι, ένα δοχείο με υδράργυρο, μια κλεψύδρα, ένας κόκορας ζωγραφισμένος σε φυσικό μέγεθος, μια ανθρώπινη νεκροκεφαλή και ένα έντυπο με ένα στυλό που περίμενε να συμπληρωθεί από την ίδια.

«ΓΝΩΘΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ». Το βλέμμα της Βιολέτας έπεσε στο διάσημο - πλην ξεχασμένο από την εποχή του σχολείου - ρητό του Χείλωνα το Λακεδαιμόνιου που ήταν γραμμένο στη μετώπη του μαντείου των Δελφών.

«Ποια είσαι, Βιολέτα;» Μίλησε κάποιος ή η φωνή ήρθε από μέσα της;

Είμαι η Βιολέτα Πανούση. Σύζυγος του Θανάση Πανούση, μητέρα του Μάρκου Πανούση, μεταφράστρια, πτυχιούχος της Αγγλικής Φιλολογίας και…..

Η Βιολέτα δε μπόρεσε να συνεχίσει. Τα ίδια της τα λόγια φάνηκαν φτωχά για να περιγράψουν κάτι τόσο πολυσύνθετο όσο ο εαυτός της. Ποια ήταν λοιπόν; Ποια ήταν στην πραγματικότητα η γυναίκα, ο άνθρωπος που κατοικούσε προσωρινά στο σώμα της Βιολέτας; Προσωρινά. Η Βιολέτα κοίταξε το ανθρώπινο κρανίο και θυμήθηκε ότι είναι θνητή. Το σώμα της ήταν προορισμένο να αυτοκαταστραφεί σε μερικά χρόνια. Αυτό το σώμα που δεν της πολυάρεσε και το υπέβαλλε κατά καιρούς σε αυστηρές δίαιτες. ΚΙ ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΦΘΑΝΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΔΙΑΛΥΘΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ, Η ΒΙΟΛΕΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΕ; Η ΒΙΟΛΕΤΑ ΗΤΑΝ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ;

Ο χρόνος, ο γήινος χρόνος κυλούσε αμείλικτος, της το υπενθύμιζε η κλεψύδρα και σύντομα ο κόκορας θα λαλούσε απαιτώντας την πνευματική αφύπνιση της Βιολέτας η οποία για σαράντα πέντε χρόνια στριφογύριζε δεμένη στον τροχό της καθημερινότητας και των φροντίδων της υλικής ζωής. Η Βιολέτα ήταν το ψωμί που έπρεπε να ζυμωθεί και με την επίδραση του νερού, του αλατιού και του θειαφιού να αφυπνίσει τις λανθάνουσες ιδιότητες που κατείχε από τη γέννησή της. Τον συναισθηματικό, το νοητικό και τον βαθύτερο πνευματικό εαυτό της.

«ΜΗΝ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙΣ, ΑΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΥΠΕΙΣΕΛΘΕΙ ΤΡΟΜΟΣ». Ο τρόμος είναι ανασταλτικός παράγοντας για οτιδήποτε επιχειρήσει ο άνθρωπος. Ο φόβος και η ανησυχία - σε λογικά πλαίσια - βοηθάνε στην αποφυγή κάποιων προβλημάτων, ο τρόμος όχι. Ο τρόμος παραλύει τον άνθρωπο. Ο θάνατος των παθών, των προλήψεων και των ακλόνητων μέχρι τώρα πεποιθήσεων και εμμονών του ανθρώπου είναι οδυνηρός. Ο άνθρωπος, που νόμιζε ότι είχε κάποιες σταθερές παραμέτρους στη ζωή του και αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι τα πράγματα και οι καταστάσεις δεν υποκύπτουν πάντα στον έλεγχό του, νοιώθει να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΘΑΡΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΓΥΜΝΟ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΣΤΡΕΨΕΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΡΟΜΟ. Μας αρέσει ο εαυτός μας; ΄Η μήπως σκέψεις και πράξεις, που έχουμε θάψει βαθειά μέσα μας και δεν ομολογούμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό, ψάχνουν την ευκαιρία να βγουν στην επιφάνεια και να μας ζητήσουν να απολογηθούμε στο εσωτερικό μας δικαστήριο; Το πιο αυστηρό δικαστήριο του κόσμου!

«ΦΥΓΕ, ΑΝ ΗΛΘΕΣ ΑΠΟ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ».

Η περιέργεια πολλές φορές βοήθησε σε ανακαλύψεις και κατακτήσεις στον επιστημονικό τομέα ή στον κοινωνικό βίο. Δεν έχει όμως θέση στην αναζήτηση της βαθύτερης ουσίας των πραγμάτων. ΣΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΔΗΓΟΣ ΜΑΣ Η ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΙΠΛΑΣΤΟ. Ο διαχωρισμός του «είναι» από το «φαίνεσθαι».Τα φαινόμενα πολλές φορές απατούν. Η όρασή μας είναι από τη φύση της περιορισμένη. Δε μπορούμε να δούμε τα μικρόβια ή το ηλεκτρικό ρεύμα. Κι όμως αυτά υπάρχουν. Κι αν δεν προσέξουμε μπορεί και να μας σκοτώσουν!

«ΑΠΟΧΩΡΗΣΕ, ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΩΣ ΠΥΞΙΔΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ».

Η αποκλειστική φροντίδα του ατομικού συμφέροντος , αν συνεχισθεί, αργά ή γρήγορα, θα οδηγήσει στην καταστροφή του κόσμου. Η τρύπα του όζοντος, η αποψίλωση των δασών, η κατασπατάληση των γήινων πόρων , η οικονομική ένδεια μεγάλου μέρους των κατοίκων του πλανήτη είναι μερικές από τις εκφάνσεις και εκφράσεις του ατομισμού και του υλισμού που – δυστυχώς -κυριαρχούν στην εποχή μας. ΜΑ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΗΣΥΧΟΣ ΟΤΑΝ 35.000 ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ 16.000 ΠΑΙΔΙΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΑΠΟ ΠΕΙΝΑ; Η πείνα δεν οφείλεται σε έλλειψη τροφής. Οφείλεται σε ανήθικους και ανεγκέφαλους ηγέτες που είναι υπεύθυνοι για την άνιση κατανομή των γήινων πόρων. Το ατομικό μας συμφέρον οφείλει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το συλλογικό.

«ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ, ΑΝ ΔΥΣΑΝΑΣΧΕΤΕΙΣ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ ΤΑ ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΑ ΣΟΥ».Ο άνθρωπος που δε μπορεί να παραδεχθεί τα ελαττώματά του, δε μπορεί να τα διορθώσει. Και σκοπός του ανθρώπου που έχει μπει στη μυητική οδό, στην οδό των μυστηρίων και της πνευματικής αναγέννησης είναι να σμιλεύσει ηθικά τον εαυτό του ώστε να καταστεί χρήσιμος τόσο στον εαυτό του και το στενό οικογενειακό του περιβάλλον, όσο και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. ΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΒΕΛΤΙΩΣΟΥΝ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, ΑΥΤΟΜΑΤΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΒΕΛΤΙΩΘΕΙ. Οι αιματοβαμμένες επαναστάσεις και εξεγέρσεις σπάνια αποφέρουν ουσιαστικούς καρπούς. Και απαιτούν πολύ αίμα και πολύ μεγάλη ανθρώπινη δυστυχία. Οι περισσότεροι άνθρωποι -προς το παρόν - φαίνεται να προτιμούν τις εξωτερικές μάχες από τις εσωτερικές. ΄Ισως θεωρούν δύσκολη την επίμονη και επίπονη διαδικασία της σμίλευσης του ηθικά και πνευματικά ακατέργαστου λίθου που λέγεται άνθρωπος. ΄Ισως είναι πιο εύκολο να πατάς ένα κουμπί και να κατευθύνεις μια βόμβα προς τους ανθρώπινους στόχους της. ΄Ομως οι βόμβες κάποτε θα στραφούν ενάντια σ’ εκείνους που τις κατασκεύασαν, σ’ εκείνους που έδωσαν τη διαταγή να χρησιμοποιηθούν και σ’ εκείνους που υπάκουσαν σε τέτοιου είδους διαταγές. Η Αλήθεια κατακτά αργά λέει ο Albert Pike που - εκτός από λόγιος και νομικός- ήταν στρατιωτικός, διακεκριμένος σε πολλές μάχες. Υπάρχει μια τρομερή ζωτική δύναμη στο Σφάλμα. Η Αλήθεια, τις περισσότερες φορές περνάει απαρατήρητη από τις μάζες. Εάν ένα σφάλμα ηττηθεί για λίγο καιρό, ορθώνεται αμέσως και μάλιστα περισσότερο ζωντανό από ποτέ. Δεν πεθαίνει ούτε και όταν οι επινοητές του πεθάνουν, ενώ τα πιο ηλίθια και πλέον παράλογα λάθη είναι αυτά με τη μεγαλύτερη μακροβιότητα.

«ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ, ΑΝ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΘΥΜΑΣΑΙ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΘΝΗΤΟΣ». Η υποκρισία συγκαλύπτει και συντηρεί το ελάττωμα. Εμποδίζει την ορθή κρίση. Εμποδίζει τη βελτίωση του ατόμου και συνεπώς τη βελτίωση του κόσμου μας. Η βεβαιότητα του σωματικού θανάτου - που ισχύει για όλους ανεξαιρέτους τους ανθρώπους - οδηγεί στην πεποίθηση ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις και τα ίδια δικαιώματα απέναντι στον εαυτό τους και τον πλησίον τους. Η ματαιοδοξία, ο εγωισμός, οι κακές σκέψεις και πράξεις μοιάζουν χωρίς κανένα νόημα όταν κανείς συνειδητοποιήσει ότι ο θάνατος δεν κάνει εξαιρέσεις. Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΟΦΟΤΕΡΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΑΦΟΥ ΜΕΣΩ ΑΥΤΟΥ, ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΖΩΗ. Ο άνθρωπος που ξεχνά την ύπαρξη του θανάτου, οδηγείται σε λάθος δρόμους. Ο δρόμος του υπέρτατου υλισμού που έχει επιλέξει ο σημερινός άνθρωπος έχει αποδειχθεί ότι δεν οδηγεί στα επιθυμητά αποτελέσματα. ΄Αρα κάτι σάπιο υπάρχει, όχι μόνο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας όπως διακήρυσσε κάποτε ο ΄Αμλετ, αλλά σε όλα τα βασίλεια και τις δημοκρατίες. Κάτι σάπιο οδηγεί τους ανθρώπους στην κατάθλιψη, στις ομαδικές δολοφονίες, στην αυτοκτονία, στα ναρκωτικά, στην αέναη εναλλαγή ερωτικών συντρόφων, στο αιώνιο αίσθημα του ανικανοποίητου. Κάτι σάπιο δεν αφήνει τους ανθρώπους να είναι ήρεμοι, γαλήνιοι και ευτυχισμένοι. Η παρουσία του ανθρώπου στη γη είναι τελικά πηγή δοκιμασιών, ή κατάκτησης της νιρβάνα; ΄Η μήπως είναι η κατάκτηση της νιρβάνα μέσω των δοκιμασιών και του πόνου που υφίσταται ο άνθρωπος;

Ένα αόρατο χέρι οδήγησε τη Βιολέτα σ’ ένα δοχείο γεμάτο φρέσκο χώμα. ΄Εβαλε το χέρι της μέσα. Πόσο καιρό είχε να νοιώσει αυτή την επαφή με το χώμα; Θυμήθηκε τα παιδικά της χρόνια όταν έπαιζε με τα παιδιά της γειτονιάς στον Πλαταμώνα. Οι γονείς τα έντυναν με απλά, φθηνά ρούχα και τα άφηναν να κυλιούνται στα χώματα όλη μέρα. Ευτυχισμένα παιδικά χρόνια θαμμένα τώρα μέσα σε τόνους μπετόν. Η γη, η μητέρα όλων μας. Από αυτήν πλασθήκαμε και σ’ αυτήν θα επιστρέψουμε.

Η Βιολέτα ένοιωσε τη δύναμη του αέρα που φυσούσε στο πρόσωπό της και άκουγε το θόρυβο που έκαναν τα δέντρα που αντιστέκονταν στην ορμή του. Θυμήθηκε τις ξαφνικές δυνατές καταιγίδες των παιδικών της καλοκαιριών στα παράλια της Πιερίας. Σήμερα ένοιωθε ότι ήταν παιδί. Ότι η ζωή ξανάρχιζε από την αρχή. Ότι, με κάποιο μαγικό τρόπο, θα γινόταν ικανή να υπερπηδά όλα τα εμπόδια που θα παρουσιάζονταν στο δρόμο της.

Ύστερα η Βιολέτα βρέθηκε να κολυμπάει στις καθαρές ακτές. Η θάλασσα ήταν ήρεμη και ζεστή. ΄Ενοιωθε ασφάλεια μέσα στη μεγάλη υδάτινη αγκαλιά. Σαν το αγέννητο παιδί στην κοιλιά της μητέρας του.

Το αόρατο χέρι οδήγησε το χέρι της Βιολέτας πάνω στις φλόγες. Η Βιολέτα στην αρχή φοβήθηκε, ύστερα χάιδεψε τις φλόγες με εμπιστοσύνη. Καμιά φωτιά δεν ήταν ισχυρότερη από τη φωτιά που έκαιγε μέσα της. Οι φλόγες της αγάπης! Όχι μόνο της αγάπης για τον εαυτό μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα, αλλά μιας οικουμενικής αγάπης για όλα τα πλάσματα αυτού του κόσμου. Η Βιολέτα ένοιωσε αδιάσπαστο μέρος του όλου.

Η Βιολέτα δε θα πρόδιδε ποτέ αυτά τα συναισθήματα συμπόνιας και κατανόησης που κατάλαβε ότι κουβαλούσε μέσα της. Δεν χρειάσθηκε να δεσμευτεί με κανένα όρκο. Ούτε και κανένας θνητός θα μπορούσε να την τιμωρήσει αν πρόδιδε ποτέ αυτά τα συναισθήματα, αφού δεν υπάρχει χειρότερη τιμωρία από τις τύψεις της συνείδησής της. ‘Εκανε μεταβολή και κοίταξε προσεχτικά τον εαυτό της στον καθρέφτη. «Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός από τον ίδιο μας τον εαυτό» ψιθύρισε. Αμάθεια, πλάνη, προκαταλήψεις, πάθη. Εχθροί που δύσκολα μπορεί κανείς να δαμάσει.

Το τηλέφωνο χτυπούσε επίμονα. Κατόρθωσε να διαπεράσει τα αόρατα σύνορα μεταξύ αυτού που αποκαλούμε πραγματικό χρόνο και της διάστασης στην οποία βρισκόταν η Βιολέτα. Η Βιολέτα ανασήκωσε το κεφάλι από τον καναπέ και έπιασε το ακουστικό. Η φωνή της Φαίη ακούστηκε σταθερή, αλλά αγχωμένη.

-Βιολέτα, θα μείνω με τον ΄Αρη! Τέρμα ο παππούς!

Η Βιολέτα κοίταξε γύρω της. Το πρωινό φως έμπαινε από τα κλειστά στόρια.

-Φαίη, τι ώρα είναι;

- Δέκα! Μη μου πεις ότι κοιμόσουν ακόμα!

- Όχι……..δηλαδή δεν ξέρω!

- Ξύπνα, χρειάζομαι τη βοήθειά σου! Δε γύρισα στο σπίτι μου απόψε! Ο παππούς μ’ έχει πάρει σαράντα φορές στο κινητό. Φοβάμαι ότι θα ειδοποιήσει την αστυνομία.

-΄Εμεινες στο σπίτι του ΄Αρη!

-Τι σου λέω τόση ώρα; Θα μείνω μαζί του! Δεν ξαναγυρίζω στον παππού!

- Χωρίζεις δηλαδή;

-Ναι!

- Ο ΄Αρης τι λέει;

- Εκείνος μου το πρότεινε!

- Ναι, αλλά η διαφορά ηλικίας……………..

-Είμαι δεκατρία χρόνια και επτά μήνες μεγαλύτερη από τον ΄Αρη. Ο παππούς με περνάει σχεδόν τριάντα χρόνια. ΄Αλλωστε φαίνομαι δέκα χρόνια μικρότερη από την πραγματική μου ηλικία, όλοι το λένε……….

Πράγματι η Φαίη φαινόταν τουλάχιστον δέκα χρόνια μικρότερη. Τα γονίδιά της σε συνδυασμό με την καλή ζωή και τις συχνές επισκέψεις στα ινστιτούτα αισθητικής είχαν αποδώσει τους ανάλογους καρπούς.

Θα χάσεις την κληρονομιά, αν ζητήσεις διαζύγιο!
Δε με νοιάζει! ΄Εχω πάθος με την αστρολογία. Θα δουλέψω και είμαι σίγουρη ότι θα τα πάω καλά.
Όπως νομίζεις…………Εγώ, τι πρέπει να κάνω;
Δε θα μου φωνάξεις; Δε θα μου κάνεις κήρυγμα περί συζυγικής πίστης; Δε θα μου πεις ότι εγώ φταίω που παντρεύτηκα ένα άντρα τριάντα χρόνια μεγαλύτερό για τα λεφτά του και τώρα τον εγκαταλείπω για κάποιο νεώτερο; ΄Αντε ντε! Πέστα, να τελειώνουμε!
Δε μου έδωσε κανένας το δικαίωμα να κρίνω τους ανθρώπους, Φαίη.
Βιολέτα…………ακούω καλά;
Καλά ακούς, γιατί; Θα μου πεις τι πρέπει να κάνω;

Όταν η Βιολέτα έφθασε στην πολυτελή βίλα της Κηφισιάς κόντευε δώδεκα το μεσημέρι. Πήρε τον ηλεκτρικό μέχρι το σταθμό της Κηφισιάς και μετά συνέχισε με ταξί. Ευχήθηκε ο «παππούς» να ήταν στο σπίτι, ώστε να μπορέσει να εκπληρώσει την αποστολή που της είχε αναθέσει η Φαίη. Η Φαίη που δεν είχε το θάρρος να αντιμετωπίσει τον άντρα της καταπρόσωπο και ανέθεσε το έργο αυτό στην καλύτερή της φίλη. Η Βιολέτα - πριν από τη χθεσινή παράξενη μυητική διαδικασία - θα είχε αρνηθεί να βοηθήσει απαιτώντας από τη φίλη της να αναλάβει πλήρως τις ευθύνες των πράξεών της. Σήμερα όμως ένοιωθε διαφορετικά, έβλεπε τα πράγματα διαφορετικά. Σήμερα μπορούσε να μπει στην ψυχή της Φαίη και να κατανοήσει τη δειλία της. Η Βιολέτα χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Μια καμαριέρα εξωτικής καταγωγής άνοιξε και τη ρώτησε ποιόν ζητούσε. «Τον κο Κονταξή», απάντησε εκείνη. «Τον κο Σταύρο Κονταξή;» ξαναρώτησε η γυναίκα με τη χαριτωμένη προφορά της. Σταύρο, ναι……μάλλον Σταύρο έλεγαν το σύζυγο της Φαίη. Τόσα χρόνια τον αποκαλούσαν «παππού» και η Βιολέτα δεν ήταν σίγουρη για το μικρό του όνομα. Φρόντισε λοιπόν να διευκρινίσει στην καμαριέρα ότι ήθελε να δει το σύζυγο της κυρίας Φαίη.

Η καμαριέρα οδήγησε τη Βιολέτα στο λίβινγκ –ρουμ. Ο κύριος Κονταξής πέρασε μια άγρυπνη νύχτα και ξάπλωσε λιγάκι. Θα τον ξυπνούσε, αφού η επισκέπτρια έφερνε νέα από τη γυναίκα του. Η Βιολέτα έμεινε μόνη και άρχισε να περιεργάζεται το χώρο γύρω της. Τεράστιες βιβλιοθήκες κάλυπταν τους τοίχους. Πλησίασε και άρχισε να περιεργάζεται τα βιβλία. Από εγκυκλοπαίδειες, μέχρι τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας - ενίοτε στο πρωτότυπο - αλλά και βιβλία φιλοσοφίας και εσωτερισμού. Αλήθεια τι ήξερε η Βιολέτα για τον άνθρωπο στον οποίο επρόκειτο σε λίγο να αποκαλύψει ότι η γυναίκα του τον εγκαταλείπει; ΄Ηξερε ότι ήταν αυτοδημιούργητος, ότι κατόρθωσε με σκληρή δουλειά να δημιουργήσει μια από τις μεγαλύτερες αλυσίδες φροντιστηρίων ξένων γλωσσών στην Ελλάδα κι ότι είχε χωρίσει την πρώτη του γυναίκα για το χατίρι της νέας και όμορφης φίλης της. Τι ήξερε πραγματικά όμως για τον Σταύρο Κονταξή; Για τον άνθρωπο Σταύρο Κονταξή; Η Φαίη της είχε πει ότι είναι μασόνος. Τέκτονας.

Η Βιολέτα πλησίασε σε μια από τις βιβλιοθήκες και κάρφωσε το βλέμμα της σε ένα από τα ράφια. «ΤΕΚΤΟΝΙΚΟΝ ΤΥΠΙΚΟΝ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΥ ΒΑΘΜΟΥ» Το άνοιξε και άρχισε να φυλλομετρά τις σελίδες του. Ο Σκοτεινός Θάλαμος, τα επιγράμματα, οι δοκιμασίες, τα τέσσερα αλληγορικά στοιχεία που κάθε τέκτονας όφειλε να μελετήσει. Η γη. Ο αέρας. Το νερό. Η φωτιά. Χθες το βράδυ…………..

Η Βιολέτα άφησε το τυπικό και γύρισε απότομα το κεφάλι της. Είδε την πρώτη επιγραφή. Θα ακολουθούσαν και οι υπόλοιπες τέσσερις.

ΕΠΟΜΕΝΟ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1. ΠΡΩΤΟΣ ΒΑΘΜΟΣ – ΜΑΘΗΤΗΣ

33 - ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΥΤΡΑ