Η Βιολέτα επιβιβάστηκε στην αμαξοστοιχία 500 που ξεκίνησε από την Αθήνα στις 9.21 και έφθανε στους Νέους Πόρους στις 13.58. Είχε αρκετό χρόνο για διάβασμα. Θα συνέχιζε την ανάγνωση του βιβλίου που είχε αναλάβει να μεταφράσει. Το βαγόνι ήταν σχεδόν άδειο, αφού οι περισσότεροι άνθρωποι είχαν πάρει τις άδειές τους και είχαν ήδη φύγει για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Η Βιολέτα είχε μαζί της μόνο την τσάντα της, αφού είχε προνοήσει ν’ αφήσει στο εξοχικό των γονιών της ρούχα, μαγιό και άλλα απαραίτητα για μια μικρής διάρκειας διαμονή. Στην τσάντα είχε ένα μικρό νεσεσέρ, που περιείχε μια οδοντόβουρτσα, ένα γαλάκτωμα, μια λοσιόν και μια κρέμα προσώπου.

Το βιβλίο έκανε εισαγωγή στον 18ο βαθμό του ιππότη Ροδόσταυρου με μια σύντομη αναφορά στη μυστική αδελφότητα των Ροδόσταυρων και τον μυστηριώδη ιδρυτή της Κρίστιαν Ρόζενκρόιτς. Ο Ρόζενκρόιτς γεννήθηκε το 1378 κάπου στη Γερμανία. Επειδή οι γονείς του ήταν φτωχοί τον έστειλαν σε ηλικία πέντε ετών σε ένα μοναστήρι, όπου διδάχθηκε αρχαία ελληνικά και λατινικά. Ακολούθησε ένα μοναχό σ’ ένα προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, αλλά ο μοναχός πέθανε στην Κύπρο, πριν φθάσουν στον προορισμό τους. Ο νεαρός Κρίστιαν συνέχισε το ταξίδι του με πλοίο στη Δαμασκό. Εκεί διδάχθηκε Ιατρική από τους πιο σοφούς άνδρες της πόλης. Αποφάσισε να ασχοληθεί με την αραβική σοφία και οι σοφοί της Δαμασκού τον οδήγησαν στη μυθική πόλη Ντάμκαρ, ένα μέρος που δεν έχει ταυτιστεί ποτέ με κάποιον πραγματικό τόπο. Οι πολυμαθείς της Ντάμκαρ δέχθηκαν τον Κρίστιαν όχι σαν ξένο, αλλά σαν κάποιον που περίμεναν πάντα. Του αποκάλυψαν αρκετά μυστικά που είχαν σχέση με τα μαθηματικά, τη φυσική, την αλχημεία και ένα ντοκουμέντο «το Βιβλίο του Κόσμου», όπου λέγεται ότι υπήρχαν τα μυστικά του Σύμπαντος.

΄Υστερα από τρία χρόνια παραμονής στη Νταμκάρ ο Κρίστιαν ταξίδεψε διαδοχικά στην Αίγυπτο, όπου μελέτησε φυσική ιστορία και το μεταφυσικό έργο που αποδίδεται στον Ερμή τον Τρισμέγιστο και ύστερα στη Φεζ του Μαρόκου, όπου μυήθηκε στη μαγεία και στην Καμπάλα ή Καβάλα, το μεσαιωνικό ιουδαικό μυστικιστικό σύστημα ερμηνείας των Γραφών. «΄Αραβες και Αφρικανοί αντάλλασαν καινούργιες ιδέες και τροποποιούσαν παλιές με σκοπό να φθάσουν στην πραγματική αλήθεια για το καλό της ανθρωπότητας. Ο Κρίστιαν επέστρεψε στην Ευρώπη μεταφέροντας τις νέες ιδέες - πιστεύοντας αφελώς - ότι οι θεωρούμενοι σοφοί θα χαιρόντουσαν να μυηθούν στην αληθινή γνώση και θα αναθεωρούσαν τους τρόπους σκέψης του παρελθόντος. Όμως ο νεαρός λόγιος αντιμετωπίσθηκε με χλευασμό, αφού οι «σοφοί» φοβήθηκαν μην μειωθεί η αξία τους και χάσουν την υπόληψή τους στα μάτια του κόσμου αν αναγνώριζαν τις πλάνες τους. Ο Κρίστιαν κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος για τη μεγάλη ηθική και πνευματική μεταρρύθμιση ΄Ετσι συγκέντρωσε γύρω του ένα μικρό αριθμό συντρόφων για να καταγράψουν σε βιβλία όλη την επιστημονική και πνευματική σοφία που είχε αποκτήσει. Ο ίδιος και οι συνεργάτες του δημιούργησαν ένα καινούργιο μοναστικό τάγμα τους αδελφούς του Ρόδινου Σταυρού ή Ροδόσταυρους Οι ιατρικές γνώσεις που ο πατέρας Κρίστιαν είχε μεταδώσει στους αδελφούς μοναχούς έγιναν τόσο γνωστές στη Γερμανία, ώστε πολλοί άρρωστοι έφθαναν καθημερινά στο μοναστήρι ζητώντας θεραπεία.

΄Οταν το συγγραφικό έργο των Ροδοσταύρων ολοκληρώθηκε οι μοναχοί διασκορπίσθηκαν προκειμένου να μεταδώσουν τη σοφία και τις ιατρικές τους γνώσεις σε κάθε γωνιά της γης. Πριν χωριστούν συμφώνησαν σε έξη βασικά δόγματα η τήρηση των οποίων θα τους κρατούσε ενωμένους για πάντα. Πρώτον κανένας δε θα ασκούσε άλλο επάγγελμα εκτός από εκείνο του γιατρού. Δεύτερον θα ακολουθούσαν τις συνήθειες της χώρας στην οποία θα βρισκόντουσαν, ώστε να μην τραβούν επάνω τους την προσοχή. Τρίτον θα συναντιόντουσαν μια φορά το χρόνο την ημέρα της Πεντηκοστής στο Ναό του Αγίου Πνεύματος, που είχε κτίσει ο αδελφός Κρίστιαν, για να ανταλλάσσουν πληροφορίες και να ανανεώνουν την αδελφότητα. Τέταρτον, κάθε αδελφός θα διάλεγε ένα διάδοχο στον οποίο θα μετέδιδε όλη τη γνώση πριν πεθάνει. Πέμπτον ότι τα αρχικά Ρόδινος Σταυρός στα λατινικά θα αποτελούσαν τη σφραγίδα της αδελφότητας και θα χρησιμοποιούνταν και ως συντομογραφία του ονόματος του ιδρυτή Κρίστιαν Ρόζενκρόιτς. ΄Εκτον η γνώση των Ροδοσταύρων θα παρέμενε μυστική μέχρις ότου οι αδελφοί θα έπαιρναν κάποιο οιωνό για να προβούν στις ανάλογες αποκαλύψεις.

Σύμβολο της αδελφότητας ήταν ο Σταυρός και το τριαντάφυλλο. Στη χριστιανική αλληγορία ο Σταυρός αντιπροσωπεύει το Χριστό και το τριαντάφυλλο την Παρθένο Μαρία. Το τριαντάφυλλο είναι επίσης σύμβολο της Αυγής και της ανάστασης. Ο σταυρός εμφανίζεται σε διάφορες μυθολογίες, σε πολλά μέρη του κόσμου, όπως η Αίγυπτος, η Ασσυρία, η Ινδία, η Περσία, η Ιρλανδία, το Μεξικό και ο κάθε λαός ερμηνεύει το σύμβολο με διαφορετικό τρόπο. Για τους Χριστιανούς εκφράζει τη θυσία και τα βασανιστήρια. Οι Δρυίδες έκοβαν την ιερή βελανιδιά σε σχήμα σταυρού και έκτιζαν τους ναούς τους με αυτό το σχήμα. Ο σταυρός έχοντας κάθε άκρο του στραμμένο προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα συμβόλιζε τη συμπαντική φύση.

Τον Αύγουστο του 1623, μια ασυνήθιστη ανακοίνωση αναστάτωσε τους κατοίκους του Παρισιού. Οι αντιπρόσωποι του τάγματος των Ροδοσταύρων βρισκόντουσαν στην πόλη και υποσχόντουσαν να διδάξουν την πιο τέλεια γνώση του Υψίστου μακριά από την πλάνη και το θάνατο. Θα γινόντουσαν δεκτοί ως μέλη όλοι όσοι αναζητούσαν αληθινή ειρήνη και σοφία. Η Εκκλησία της Ρώμης αντέδρασε με φόβο και εχθρότητα. Μόλις είχε συνέλθει από τη διαμάχη με τους αιρετικούς προτεστάντες και αυτό που της έλλειπε τώρα ήταν μια καινούργια αίρεση που θα αμφισβητούσε την πρωτοκαθεδρία της.. Σε σύντομο χρονικό διάστημα οι εκπρόσωποι της Γαλλικής Εκκλησίας εξέδωσαν διάφορα μανιφέστα εναντίον των Ροδοσταύρων και έφθασαν στο σημείο να τους συνδέσουν με το Σατανά με τον οποίο είχαν δήθεν έλθει σε ανίερες συμφωνίες. Ο Σατανάς τους χάρισε θαυμαστές ιδιότητες όπως η ευγλωττία και η σοφία και μαγικές δυνάμεις. Τους χάρισε επίσης τη δύναμη να μετακινούνται γρήγορα με μαγικό τρόπο από μέρος σε μέρος, να μεταμορφώνονται σε ιθαγενείς της χώρας στην οποία βρίσκονταν και να έχουν τα πορτοφόλια τους γεμάτα χρυσάφι λόγω των γνώσεών τους στην αλχημεία.

Η Βιολέτα έκανε ένα μικρό διάλλειμα για να χωνέψει τις νέες γνώσεις που αποκτούσε. Κατευθύνθηκε στο μπαρ για να πάρει καφέ. Τα καθίσματα στο μπαρ ήταν άδεια. Διάλεξε ένα κάθισμα δίπλα στο παράθυρο. Παρατήρησε ένα βιβλίο ξεχασμένο στην καρέκλα. Επρόκειτο για «Το Ευαγγέλιο του Ιούδα», χαμένο για δεκάξι αιώνες που η National Geographic, αφού υπέβαλλε το κείμενο σε εξονυχιστικούς ελέγχους, διαπίστωσε τη γνησιότητά του και το εξέδωσε. Η Βιολέτα κοίταξε το ρολόι της. Είχε ακόμα σχεδόν τρεις ώρες ταξίδι. ΄Αρχισε να διαβάζει το βιβλίο και τα σχόλια που το συνόδευαν.

΄Εμαθε για τον Σηθ , τον τρίτο γιό του Αδάμ και της Εύας ο οποίος γεννήθηκε μετά το φόνο του ΄Αβελ από τον Κάιν και αντιπροσώπευσε μια νέα αρχή για την ανθρωπότητα. Ο Σηθ ήταν πατέρας του Ενώχ για τον οποίο μιλήσαμε στον δέκατο τρίτο βαθμό. ΄Εμαθε ότι , όπως έγραψε ο Μπόρχες, αν είχαν θριαμβεύσει οι γνωστικοί της Αλεξάνδρειας και της Αιγύπτου και όχι η Ρώμη και η Ορθοδοξία η θεώρηση των πνευματικών και μεταφυσικών ζητημάτων σήμερα θα ήταν διαφορετική. Το ευαγγέλιο του Ιούδα έχασε τη μάχη στις θεολογικές έριδες που ξέσπασαν κατά τον 2ο,3ο και 4ο αιώνα, θάφτηκε στη γη και στο συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας.

Η φράση-κλειδί του Ιησού προς τον μαθητή του Ιούδα: «Αλλά εσύ θα τους υπερβείς όλους αυτούς. Γιατί εσύ θα θυσιάσεις τον άνθρωπο που με ενδύει» έκανε μεγάλη εντύπωση στη Βιολέτα. Ο Ιησούς ως σώμα δε θ’ αναστηθεί από τους νεκρούς, αφού το όλο ζήτημα της σωτηρίας είναι η δραπέτευσή μας από τον υλικό κόσμο. Όταν το πνεύμα εγκαταλείπει το σώμα, το σώμα πεθαίνει και παύει να υπάρχει οριστικά. Στο ευαγγέλιο του Ιούδα, ο Ιησούς λέει πως, όταν οι άνθρωποι της γενιάς του Σηθ - δηλαδή οι γνωστικοί - πεθάνουν, θα χαθεί η σάρκα τους, αλλά η ψυχή τους θα παραμείνει ζωντανή και θα επιστρέψει απελευθερωμένη στην ουράνια κατοικία. Αντίθετα, αυτοί που ανήκουν μόνο στον κόσμο των ανθρώπων πεθαίνουν ψυχή τε και σώματι.

Η καθυστέρηση των δύο ωρών που είχε η αμαξοστοιχία 500 εκείνη τη μέρα συνετέλεσε αποφασιστικά στο να ολοκληρώσει η Βιολέτα την ανάγνωση των περίπου διακοσίων αραιά γραμμένων σελίδων του «Ευαγγελίου του Ιούδα. ΄Αφησε το βιβλίο στο κάθισμα όπου το είχε βρει. ΄Ισως ο ιδιοκτήτης του να γύριζε να το πάρει ή κάποιος άλλος περιστασιακός αναγνώστης να επωφελούταν από αυτές τις γνώσεις. Η Βιολέτα κατέβηκε στο σταθμό των Νέων Πόρων στις τέσσερις το απόγευμα με τη φράση του Ιησού - που ουσιαστικά ζητούσε από τον Ιούδα να τον απαλλάξει από τα δεσμά της σάρκας- σφηνωμένη στο μυαλό της.

Ο πατέρας της περίμενε υπομονετικά πάνω από δύο ώρες την άφιξη της αμαξοστοιχίας που μετέφερε την κόρη του. Ευτυχώς που άφησε το Μάρκο στο σπίτι με τη γιαγιά γιατί το παιδί θα είχε ταλαιπωρηθεί.

Ο Μάρκος πέταξε από τη χαρά του όταν η Βιολέτα έβγαλε από την τσάντα της δύο ολοκαίνουργια DVD με τις ταινίες « SPIDERMAN 2 και 3». Σε λίγο καρφώθηκε μπροστά στην τηλεόραση για να τις δει και η μητέρα του βρήκε την ευκαιρία να μιλήσει με τους γονείς της.

-Τι νέα από τον προκομμένο; ρώτησε η μητέρα της. Ο προκομμένος ήταν φυσικά ο Θανάσης. Οι γονείς αισθανόντουσαν δικαιωμένοι που είχαν αντιδράσει από την αρχή σ’ αυτό το γάμο.

-Κοίτα να φτιάξεις τη ζωή σου, κοριτσάκι μου, συμβούλευσε ο πατέρας της. Όσο είσαι ακόμα νέα!

-Σαράντα πέντε χρονώ έγινε, πετάχτηκε η μητέρα της. Και μυαλό δε βάζει!

-Δεν είναι εύκολο να βρει άντρα μια ζωντοχήρα μ’ ένα παιδί! Ποιος θα την πάρει; Οι άντρες θέλουν πιτσιρίκες, αδέσμευτες και χωρίς υποχρεώσεις είπε ο πρακτικός πατέρας της.

-Ποιος σας είπε ότι θέλω να βρω άλλον; αντέδρασε η κόρη. Κι ύστερα είμαι ακόμα παντρεμένη με το Θανάση! Κι έχω να μεγαλώσω το Μάρκο!

- Ο Μάρκος θα φύγει σε λίγα χρόνια. Θα φτιάξει τη δική του ζωή. Κι εσύ, θα μείνεις μόνη μέσα στους τέσσερις τοίχους είπε η μητέρα της Βιολέτας.

-Όπως μείναμε κι εμείς μόνοι, όταν έφυγες!

-Εμείς τουλάχιστον είχαμε ο ένας τον άλλον, Σωτήρη. Η κόρη μας ποιόν θα έχει; Το Θανάση που κάνει τη ζωούλα του; Σιγά μη γυρίσει στη Βιολέτα!

-Τι να σου πω γυναίκα! Μπροστά είναι και τ’ ακούει. Ας βάλει μυαλό στο κεφάλι της.

Την επόμενη μέρα στις 7 Αυγούστου η Βιολέτα κάλεσε τους γονείς της σε δείπνο για να γιορτάσουν τα γενέθλια του Μάρκου. Τους πήγε σ’ ένα ακριβό εστιατόριο κυριολεκτικά μέσα στη θάλασσα και τους είπε να παραγγείλουν ότι ήθελαν. Τους εξήγησε ότι ανέλαβε να μεταφράσει ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για το οποίο είχε ήδη πάρει μια γερή προκαταβολή. Στο τέλος του δείπνου ο σερβιτόρος έφερε την τούρτα που είχαν αγοράσει ο παππούς και η γιαγιά και ο εγγονός έσβησε τα δύο κεράκια που σχημάτιζαν τον αριθμό δώδεκα.

Όταν γύρισαν στο σπίτι και ο Μάρκος κοιμήθηκε, η Βιολέτα βρήκε την ευκαιρία να συνεχίσει την ανάγνωση του βιβλίου συνεχίζοντας το σχολιασμό του δέκατου όγδοου βαθμού , του πρίγκιπα Ροδόσταυρου, ιππότη του αετού και του πελεκάνου. Ο βαθμός αυτός αποτελεί τη συμβολική γέννηση στην ψυχή του ανθρώπου του σπινθήρα του Θείου Λόγου, ο οποίος έχει χαθεί και ο τέκτονας καλείται να τον ανακαλύψει εκ νέου. Η προσευχή, η αγαθοεργία, η θυσία και η υποταγή στο Χριστό αποτελούν τα εργαλεία σε αυτή την αέναη και άοκνη αναζήτηση. Ο αετός συμβολίζει τη σοφία, ενώ ο πελεκάνος το έλεος και την αυτοθυσία.

Οι τρεις στήλες του παλαιού Ναού, το Κάλλος, η Ισχύς και η Σοφία αντικαθίστανται με τρεις νέες. Την Πίστη στο Θεό και στο ανθρώπινο γένος, την Ελπίδα στη νίκη ενάντια στο κακό και την Αγάπη στο συνάνθρωπο, που πρέπει να αποδεικνύεται έμπρακτα με τη φιλανθρωπία και την ανοχή μας στις διαφορετικές ιδέες. Πολλές φορές πρέπει να θυσιάζουμε τις πεποιθήσεις μας σε όφελος των πεποιθήσεων των άλλων. Η Ιστορία, γεμάτη αιματηρούς πολέμους, μας επισημαίνει τη δυσκολία αυτού του εγχειρήματος.

Υπάρχουν άνθρωποι που καταφέρνουν να δώσουν νόημα στη ζωή τους μόνο μέσα από τη θυσία και την αυταπάρνηση. Σε καιρό πολέμου οι στρατιώτες είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους για ένα ιδανικό, ή γι’ αυτό που διάφοροι ιθύνοντες τους κάνουν να πιστεύουν ως ιδανικό. Στο πεδίο της μάχης η ζωή τους έχει νόημα, οι στρατιώτες φθάνουν στα όριά τους, είναι ικανοί για τις πιο ηρωικές και συγχρόνως τις πιο απεχθείς πράξεις. Διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να σώσουν τη ζωή ενός συμπολεμιστή τους και την ίδια στιγμή δε διστάζουν να πυροβολήσουν αμάχους ή να βιάσουν γυναίκες. Εισβάλλουν σε μουσεία και καταστρέφουν μνημεία πολιτισμού που άντεξαν στους αιώνες. Η απόλυτη δύναμη και η εξουσία πάνω στη ζωή και το θάνατο, πάνω στο καλό και το κακό και η επιλογή της θυσίας δίνουν νόημα στις μέχρι τότε ανιαρές ζωές τους. Μέσα από τη θυσία ανακαλύπτουν την αγάπη για τη ζωή, την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα, έννοιες που είχαν περιέλθει σε λήθαργο ως τότε, αφού οι άνθρωποι αυτοί ήταν απορροφημένοι στις φροντίδες μιας μίζερης καθημερινότητας.

Σε πολλές θρησκείες υπάρχει η έννοια του Μεσσία, ενός εξανθρωπισμένου Θεού που κατεβαίνει στη γη και θυσιάζεται για να σώσει τους ανθρώπους από τις αμαρτίες τους. Οι θρησκείες διαδέχονται η μία την άλλη στο πέρασμα των αιώνων και συχνά υιοθετούν τελετές και δοξασίες οι οποίες προϋπήρχαν. Η διαδικασία αυτή ονομάζεται μετουσίωση και βοηθά τους ανθρώπους να προσαρμοστούν στη νέα θρησκεία. Οι πιστοί κρατούν τις ίδιες ιερές ημερομηνίες, προσεύχονται στους ίδιους ιερούς τόπους, χρησιμοποιούν τα ίδια ή παρόμοια σύμβολα και αντικαθιστούν απλώς τον παλιό θεό με έναν καινούργιο.

Ο βαθμός του πρίγκιπα Ροδόσταυρου με τη σειρά του διδάσκει τρία πράγματα. Το αναλλοίωτο, το αμετάβλητο και την αγαθότητα του Θεού. Την αθανασία της ουσίας που ονομάζουμε Ψυχή. Και τέλος την εξαφάνιση του κακού, της δυστυχίας, και της αδικίας που προκαλούνται από την αμαρτία μέσω της Θυσίας ενός Λυτρωτή ή Μεσσία που πρόκειται να έρθει ή έχει ήδη έρθει.

Ο λυτρωτής των Ινδιών Κρίσνα μεγάλωσε και δέχθηκε διδασκαλία ποιμένων. Τον καιρό που γεννήθηκε ένας Τύραννος διέταξε τη θανάτωση όλων των αρσενικών παιδιών. Οι θρύλοι διηγούνται ότι ο Κρίσνα έκανε πολλά θαύματα, ακόμα και αναστάσεις νεκρών. ΄Επλενε τα πόδια των Βραχμάνων, ήταν ήπιος και ταπεινός. Γεννήθηκε από Παρθένο, κατήλθε στον κόσμο των νεκρών, αναστήθηκε, ανυψώθηκε στον Ουρανό, έδωσε εντολή στους μαθητές του να διαδώσουν τη διδασκαλία του και τους έδωσε το χάρισμα να κάνουν και οι ίδιοι θαύματα. Ο θρύλος λέει ότι πολλοί θεοί έχουν γεννηθεί από μητέρα Παρθένο όπως ο Ζωροάστρης το 1500-1200 π.Χ, ο΄Ιντρα στο Θιβέτ το 700π.Χ, ο Βαβυλώνιος ΄Αδωνις από την παρθένο Ιστάρ, ο Μίθρας που γεννήθηκε μάλιστα σε ένα στάβλο στις 25 Δεκεμβρίου γύρω στο 600 π.Χ. και η ανάστασή του γιορτάζονταν το Πάσχα κ.α. Κατά την ελληνική μυθολογία ο Δίας γονιμοποίησε τη Σεμέλη, όχι δια συνουσίας, αλλά με χρυσή βροχή που εμπεριείχε το θείο πνεύμα του κι έτσι γεννήθηκε ο Διόνυσος ή Βάκχος ο οποίος κάθε χρόνο πέθαινε και ανασταίνονταν εκ νέου. Από τους παλαιότερους διδάξαντες της διπλής έννοιας του θανάτου και της Ανάστασης είναι επίσης ο Θεός των Τολτέκων και των Αζτέκων Κουετζαλκοάτλ, μαζί με το δίδυμό του Ξολότλ. Η 25η Δεκεμβρίου, ημέρα των Χριστουγέννων δεν είναι άλλη από την αρχαία παγανιστική γιορτή του Ακατάβλητου ΄Ηλιου – SOL INVICTUS στα λατινικά- η οποία συμπίπτει με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο.

Και κάποτε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να εμφανισθεί ο Μεσσίας του Δυτικού Κόσμου ο επονομαζόμενος Ιησούς Χριστός, στο συμβατικό έτος 0. Κάθε πότε εμφανίζεται ένας Μεσσίας σε κάποιο μέρος του κόσμου; Προφανώς όταν οι κοινωνικές, ιστορικές και ηθικές συνθήκες επιβάλλουν την υπενθύμιση στο - ασθενικής μνήμης - ανθρώπινο γένος της αληθινής του φύσης και του αληθινού του προορισμού. « Ο καθένας μας είναι Θεός» είπε ο Βούδας. «Ο καθένας μας ξέρει τα πάντα. Το μόνο που χρειάζεται είναι απλώς να ανοίξουμε το μυαλό μας στη σοφία που κρύβεται μέσα μας».

Η ιστορία του Ιησού Χριστού - με τη θυσία του πάνω στο σταυρό, ώστε να σωθεί το ανθρώπινο γένος από τις αμαρτίες καθώς και την ανάστασή του - είναι γνωστή. Πολύ λιγότερο γνωστή είναι η ιστορία του δωδέκατου αποστόλου του Ιησού ο οποίος διαδραμάτισε εξ ίσου μεγάλο ρόλο- αν όχι μεγαλύτερο- στο θείο, αλλά και συνάμα ανθρώπινο αυτό δράμα. Ο Ιούδας, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους μαθητές του Ιησού καταγόταν από πλούσια οικογένεια της Ιουδαίας και όχι από τη Γαλιλαία. Ήταν ο πιο μορφωμένος από τους «δώδεκα», γνώριζε ανάγνωση και αριθμητική και σύντομα έγινε ο ταμίας της Αποστολικής Κοινότητας, καθήκον του οποίου ήταν η διανομή των χρημάτων που περίσσευαν από τις φιλανθρωπίες στους φτωχούς που συναντούσαν στους δρόμους. Οι τρόποι και η προφορά του τον έκαναν να ξεχωρίζει από τους συντρόφους του, που ήταν πρώην ψαράδες από την Τιβεριάδα. Σύντομα έγινε ο αγαπημένος μαθητής του Ιησού, αφού μαζί μπορούσαν να συζητάνε και να αναλύουν πνευματικά και φιλοσοφικά ζητήματα σε ανώτερα επίπεδα.

Τότε λοιπόν γιατί ο Ιούδας έφθασε στο σημείο να προδώσει τον αγαπημένο του δάσκαλο; Ας δούμε μερικές από τις επικρατέστερες εξηγήσεις αυτού του γεγονότος με πρώτη την επικρατούσα θεολογική άποψη ότι ο Ιούδας ήταν ένας φιλάργυρος άνθρωπος που πρόδωσε το δάσκαλό του για τριάντα αργύρια. Κάποιοι τον κατηγόρησαν μάλιστα ότι καταχράσθηκε χρήματα από το ταμείο της ομάδας. Το γεγονός ότι το ποσό των τριάντα αργυρίων ήταν ένα εξαιρετικά ασήμαντο ποσό δε φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα ούτε τους συγγραφείς των Ευαγγελίων ούτε τους εκπροσώπους της Χριστιανικής Θρησκείας. Ο Ιούδας ήταν ένας άπληστος προδότης, ένας κακούργος. Μόνο τα τελευταία χρόνια, καθώς ο βιβλικός χριστιανισμός αρχίζει να χάνει τη δύναμή του, το στίγμα που έχει επιβληθεί στον Ιούδα αρχίζει να ξεθωριάζει. Όπως φαίνεται στα Ευαγγέλια ο Ιούδας ήταν φιλάνθρωπος και είχε κοινωνική συνείδηση, αφού δε δίστασε να σχολιάσει μεγαλόφωνα το γεγονός ότι η Μαρία, αδελφή της Μάρθας, έλειψε τα πόδια του Ιησού με πολύτιμο μύρο, λέγοντας ότι θα ήταν καλύτερα να είχε πουληθεί το άρωμα αυτό και τα χρήματα να δίνονταν στους φτωχούς. Ο Ιησούς απάντησε ότι «τους πτωχούς γαρ πάντοτε έχετε μεθ’ εαυτών, εμέ δε ου πάντοτε έχετε».

Ο Ιούδας είχε άραγε κάποια κοινωνική συνείδηση, ήταν υπέρμαχος της ταξικής δικαιοσύνης και η αποξένωσή από το δάσκαλό του άρχισε ακριβώς εκείνη τη στιγμή; Μήπως, όπως λένε πολλοί, περίμενε έναν Ιησού – επαναστάτη που θα λύτρωνε τους απογόνους του Μωϋσή από το Ρωμαϊκό ζυγό και απογοητεύτηκε όταν διαπίστωσε ότι η βασιλεία του Ιησού δεν ήταν του κόσμου τούτου; Εκείνη την εποχή υπήρχε στην Παλαιστίνη ένα αντιστασιακό κίνημα, οι λεγόμενοι ζηλωτές με τους οποίους είχε σχέση ο Σίμων, ένας από τους αποστόλους, αλλά δεν αποκλείεται και ο Ιούδας να ήταν θετικά διακείμενος. Όταν λοιπόν ο Ιησούς διέψευσε τις προσδοκίες για επανάσταση, τότε ο Ιούδας τον πρόδωσε, επειδή ο Ιησούς είχε προδώσει πρώτα τον Ιούδα και τις ελπίδες του.

Τα Ευαγγέλια καθιστούν ξεκάθαρο ότι τόσο το Ιουδαϊκό κατεστημένο με τους ανώτατους ιερείς - όσο και οι Ρωμαίοι - φέρνουν εξ ίσου την ευθύνη για το θάνατο του Ιησού. Ο Ιούδας είχε οικογενειακούς δεσμούς με την Ιεραρχία. Όταν τον προσεγγίζουν λοιπόν οι ανώτατοι ιερείς με την πρόταση να απομακρυνθεί για λίγο ο Ιησούς από το προσκήνιο και να μπει σε ένα είδος προληπτικής κράτησης, ώστε να μη βγει η κατάσταση εκτός ελέγχου και ύστερα να απελευθερωθεί για να συνεχίσει το ειρηνικό του κήρυγμα, ο Ιούδας πείθεται να τον παραδώσει. Ο ΄Ερικ Λινκλάντερ στη νουβέλα του «ΙΟΥΔΑΣ», που εκδόθηκε το 1939, συναινεί στην παραπάνω άποψη θεωρώντας τον ήρωά του έναν αφελή και ευκολόπιστο άνθρωπο, ο οποίος μόλις συνειδητοποίησε ότι οι αρχιερείς τον κορόιδεψαν και παρέδωσαν τον Ιησού στους Ρωμαίους για να δικαστεί και να εκτελεστεί επέστρεψε τα χρήματα και στη συνέχεια αυτοκτόνησε. Συμπεριφορά που κάθε άλλο παρά θυμίζει στυγνό εγκληματία και προδότη.

Εξαπατήθηκε λοιπόν ο Ιούδας, φοβήθηκε ίσως ότι αν δεν παραδώσει τον Ιησού θα θανατωθούν όλοι εκείνοι που τον είχαν ακολουθήσει ή απλώς ερμήνευσε εξαιρετικά το ρόλο που του ανέθεσαν ανώτερες δυνάμεις; Σε πολλούς θρησκευτικούς μύθους η θεότητα που φέρνει τη λύτρωση μέσω του θανάτου της πρέπει πρώτα να έχει προδοθεί. Και βέβαια για να προδοθεί κανείς, κάποιος πρέπει να αναλάβει τον απεχθή ρόλο του προδότη. Τα Ευαγγέλια καθιστούν σαφές ότι ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά ότι ένας από τους Αποστόλους θα τον πρόδιδε «ίνα πληρωθούν οι γραφές». Για το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, του υιού της απωλείας επιλέχθηκε ο Ιούδας. Ο Ιησούς, κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, ανακοίνωσε ότι κάποιος από τους μαθητές θα τον προδώσει και έδωσε συμβολικά το τεμάχιο του άρτου στον Ιούδα λέγοντάς του «ότι έχεις να κάνεις, κάντο γρήγορα». Και, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, κανένας στο τραπέζι δεν κατάλαβε γιατί ο Ιησούς είπε κάτι τέτοιο. Το όλο σκηνικό της προδοσίας μοιάζει εντελώς ανώφελο, αφού ο Ιησούς δεν κρυβόταν από τους διώκτες του, οι οποίοι ήξεραν ανά πάσα στιγμή που μπορούσαν να τον βρουν και να τον συλλάβουν.

Ο Eric- Emmanuel Schmitt στο φιλοσοφικό μυθιστόρημά του «ΤΟ ΚΑΤΑ ΠΙΛΑΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ» συνεχίζει – λογοτεχνική αδεία- τη συνομιλία του Ιησού με τον Ιούδα.

-Η αλήθεια είναι, σας το λέω, πως σύντομα ένας από σας θα με προδώσει.

Ένα ρίγος διαπέρασε τους μαθητές. Δεν καταλάβαιναν τίποτα. Βάλθηκαν ευθύς να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται. Ο Ιούδας μονάχα σώπαινε. Αυτός μόνο είχε καταλάβει. ΄Εγινε πιο χλωμός και από το κερί. Τα μαύρα μάτια του καρφώθηκαν στα δικά μου.

-Εμένα εννοείς Ιησού;

Είχε με μιας αντιληφθεί πόσο μεγάλη ήταν η Θυσία που του ζητούσα. ΄Επρεπε να με προδώσει. Δεν απέφυγα τη ματιά του, για να του δώσω να καταλάβει ότι δεν μπορούσα να ζητήσω παρά μόνο απ’ αυτόν τον αγαπημένο μου μαθητή, μια τέτοια θυσία που θα ήταν ο προάγγελος της δικής μου.

Σε άλλο σημείο ο Ιησούς μονολογεί:

« Μήπως ο Ιούδας φοβήθηκε κι έκανε πίσω; ΄Αντε λοιπόν Ιούδα, πρόδωσέ με! Κατηγόρησέ με! Βγάλε αληθινές τις χειρότερες υποψίες τους.. Ας με συλλάβουν κι ας με εκτελέσουν και γρήγορα μάλιστα. Γι’ αυτούς η ιστορία πρέπει να τελειώσει. Για μένα, είναι καιρός ν’ αρχίσει».

Δύο θυσίες. Ο ένας, ο Ιησούς ταπεινωμένος πάνω στο Σταυρό γίνεται θετικό σύμβολο ανά τους αιώνες. Ο άλλος, αυτόχειρας με το ανεξίτηλο στίγμα του προδότη, παραδίδεται στο αιώνιο ανάθεμα. Ποιος μπορεί να κοστολογήσει και να αξιολογήσει το μέγεθος μιας θυσίας; Η θεϊκή αποστολή του Ιησού δεν θα μπορούσε να εκπληρωθεί χωρίς τη θυσία του Ιούδα, ο οποίος εκπαιδεύτηκε και συναίνεσε να διεκπεραιώσει αυτό το ρόλο. Ρόλο που απαιτούσε το μεγαλύτερο προσόν από τον ερμηνευτή του. Την ύψιστη ταπείνωση, τον υπέρτατο εξευτελισμό, αφού για να τελειωθεί εσωτερικά ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να απελευθερωθεί από τον εγωισμό που τον κρατά φυλακισμένο στους κόλπους του χρόνου και του θανάτου. Ο Ιησούς είχε πει ότι « Αυτός που εξυψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί και αυτός που ταπεινώνει τον εαυτό του θα εξυψωθεί» Ο κάθε άνθρωπος που στοχεύει στην τελείωση γνωρίζει ότι ο πόνος έρχεται από τις δικές του αμαρτίες και όχι από τις αμαρτίες των άλλων. Ο Ιούδας υπέστη τη μεγαλύτερη δυνατή ταπείνωση όχι μόνο στα μάτια των άλλων, αλλά και στα δικά του. Είναι γνωστό ότι ο μεγαλύτερος κριτής είναι ο εαυτός μας. Ο Ιούδας, βεβαίως ήξερε ότι η προδοσία ήταν εντολή του ίδιου του Ιησού. Εντολή με την οποία ο Ιούδας συμφώνησε. Μήπως όμως δεν έπρεπε να συμφωνήσει; Το σαράκι της αμφιβολίας τρύπωσε μέσα του και η αυτοκτονία φάνταζε στα μάτια του ως η απόλυτη πράξη εξιλέωσης.

Αποτέλεσμα της απελευθέρωσης από τα δεσμά του εγωισμού είναι και η αδιαφορία για την υστεροφημία. Το μυστικό «Τάγμα της Αδελφότητας της Θλίψης» που συνεχίζει το έργο και τις διδαχές του Ιούδα – αφού όπως λέγεται εκείνος πριν κρεμαστεί πρόλαβε να τις παραδώσει σε κάποιους μαθητές του- αδιαφορεί για την υστεροφημία και εργάζεται πνευματικά με ορίζοντα αιώνων και όχι των πεπερασμένων ορίων της ανθρώπινης ζωής, ώστε να απαλύνει τη θλίψη και τον πόνο των ανθρώπων. Η « Αδελφότητα της Θλίψης» χρησιμοποιώντας μυστικές τεχνικές που κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δε θα μπορούσε να αντέξει δέχεται ένα ωστικό κύμα ανθρώπινου πόνου συγκεντρωμένο και λειτουργώντας ως καταλύτης το απωθεί και το μεταλλάσει ώστε να απαλύνει όσο είναι δυνατόν τις ανθρώπινες ωδίνες.

Το φιλί του Ιούδα στον Ιησού, πράξη ακατανόητη από μέρους του προδότη προς το θύμα του, αποτελεί το φιλί του αποχαιρετισμού ή σφραγίδα της Ιερής Συμφωνίας μεταξύ τους, μια ιερή πράξη που απαγορεύεται να εξηγηθεί στο αμαρτωλό πλήθος, το οποίο είναι αμαρτωλό ακριβώς επειδή προς το παρόν απέχει της ιερής γνώσης. Στην πασίγνωστη τοιχογραφία του Λεονάρντο ντα Βίντσι «Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ» εκτός από τις σημειολογικές αναφορές σχετικά με τη Μαρία Μαγδαληνή που αποκάλυψε στο ευρύ κοινό ο συγγραφέας Νταν Μπράουν, υπάρχει και μια άλλη σημαντικότατη αναφορά. Ενώ οι υπόλοιποι απόστολοι φαίνονται να συνομιλούν με έντονο ύφος μεταξύ τους, ίσως αφού ο Ιησούς έχει ανακοινώσει ότι κάποιος από αυτούς θα τον προδώσει, το χέρι του Ιησού και το χέρι του Ιούδα κινούνται με ψυχραιμία πάνω στο τραπέζι του δείπνου με σκοπό να ενωθούν επισφραγίζοντας τη μυστική και ιερή συμφωνία μεταξύ τους

΄Ισως οι περισσότεροι άνθρωποι να μην είναι ικανοί ή εκλεκτοί για τόσο μεγάλες θυσίες όσο αυτές του Ιησού και του Ιούδα. Και οι μικρές θυσίες όμως είναι ευπρόσδεκτες και χρήσιμες για τη βελτίωση της ζωής του ανθρώπινου γένους.

Ο Θανάσης δεν τηλεφώνησε να ευχηθεί στο Μάρκο για τα γενέθλιά του και το παιδί στενοχωρήθηκε. Η Βιολέτα προσπάθησε να τον βρει στο κινητό για να του υπενθυμίσει αυτή τη βασική πατρική υποχρέωση, αλλά το κινητό του Θανάση ήταν συνέχεια απενεργοποιημένο. Άφησε πέντε μηνύματα, αλλά δεν πήρε καμιά απάντηση.

Αν εξαιρέσουμε τις συνεχείς νουθεσίες και παραινέσεις των ανήσυχων γονιών της σχετικά με το φλέγον θέμα «Θανάσης», η Βιολέτα πέρασε εννιά υπέροχες μέρες κοντά στο γιό της και τη θάλασσα. ΄Εκανε δεκαεφτά μπάνια, αφού κατέβαινε στην παραλία πρωί και απόγευμα και πήρε ένα ωραίο σοκολατί χρώμα. ΄Ηταν μελαχρινή με σταρένια επιδερμίδα και μαύριζε εύκολα. Ξεκουράστηκε σωματικά και πνευματικά και στις 14 Αυγούστου στις 13.49 επιβιβάστηκε στην αμαξοστοιχία 501 με προορισμό την Αθήνα. Αυτή τη φορά το τρένο είχε αρκετό κόσμο, αφού διάφοροι προσκυνητές από τη Βόρεια Ελλάδα κατευθύνονταν προς την Αθήνα και από κει στη Μεγαλόχαρη της Τήνου. Η Βιολέτα διέσχισε τρία βαγόνια προσπαθώντας να βρει μια θέση, όταν άκουσε μια γνώριμη φωνή.

-Κυρία Πανούση!

Η Βιολέτα γύρισε το κεφάλι και αντίκρισε τον τελευταίο εργοδότη της, Στέλιο Καρύδα των εκδόσεων «Αμένωφις Δ’», να της γνέφει. Η θέση δίπλα του ήταν ελεύθερη.

-Κυρία Πανούση, τι ευχάριστη έκπληξη! Γυρίζετε από διακοπές; ρώτησε ο εκδότης παρατηρώντας το ωραίο της μαύρισμα.

Ο Στέλιος Καρύδας επέστρεφε από ένα επαγγελματικό ταξίδι-αστραπή στη Θεσσαλονίκη και έδειχνε ιδιαίτερα χαρούμενος για τη συνάντησή του με τη Βιολέτα. Εκείνη του είπε ότι είχε προχωρήσει αρκετά την ανάγνωση του βιβλίου που ανέλαβε να μεταφράσει και ότι το έβρισκε εξαιρετικά ενδιαφέρον. Ο Στέλιος της μίλησε για το REGIUS POEM ή χειρόγραφο Haliwell, που συντάχθηκε το 1390 και είναι το παλαιότερο γνωστό έγγραφο στον κόσμο που αναφέρεται κατ’ ευθείαν στον Τεκτονισμό. Σύμφωνα με το Regius Poem, ο Ευκλείδης ίδρυσε τον Τεκτονισμό στην Αίγυπτο δίνοντας αυτό το όνομα στη Γεωμετρία. Ο Στέλιος Καρύδας ήταν πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής της Αθήνας και είχε κάνει το διδακτορικό του στη Φιλοσοφία στη Χαϊδελβέργη. Η Βιολέτα παραδέχθηκε στον εαυτό της ότι ήταν ο πιο καλλιεργημένος και ενδιαφέρον άνθρωπος που είχε συναντήσει στη ζωή της. Ρουφούσε κυριολεκτικά τα λόγια του και το ταξίδι κυλούσε γρήγορα και ευχάριστα.

Το τρένο σταμάτησε σε όλους σχεδόν τους σταθμούς, μέχρι που σταμάτησε για τα καλά, κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό του Μπράλου. Η αμαξοστοιχία παρουσίασε βλάβη, ακινητοποιήθηκε και κανένας δε μπορούσε να ενημερώσει υπεύθυνα τους επιβάτες σχετικά με τη συνέχιση του ταξιδιού. Πολλοί επιβάτες κατέβηκαν από το τρένο για να κάνουν μια βόλτα να ξεμουδιάσουν. Ο Στέλιος και η Βιολέτα αποφάσισαν να τους μιμηθούν.

Όταν, μετά από τέσσερις περίπου ώρες, το τρένο επισκευάστηκε και σφύριξε αναχώρηση, ο Στέλιος και η Βιολέτα είχαν απομακρυνθεί αρκετά και δεν πρόλαβαν να γυρίσουν. Ευτυχώς που δεν είχαν αποσκευές. Η Βιολέτα είχε μόνο την τσάντα της και ο Στέλιος το χαρτοφύλακά του, αφού είχε ταξιδέψει την προηγούμενη νύχτα με την κλινάμαξα και σήμερα επέστρεφε στη βάση του. Αυτά, τα είχαν πάρει μαζί τους.

-Και τώρα, τι κάνουμε; Θα περιμένουμε το επόμενο τρένο; ρώτησε η Βιολέτα.

Εκείνη τη στιγμή περνούσε ένα αγοραίο ταξί και ο Στέλιος έκανε νόημα στον οδηγό. Ο οδηγός τους είπε ότι πήγαινε στην Αμφίκλεια να παραλάβει κάποιον πελάτη, αλλά δε μπόρεσε να αντισταθεί στο σημαντικό ποσό που του πρόσφερε ο εκδότης για να τους πάει στο μοτέλ «Λεβέντη».

Ο Στέλιος πρότεινε να διανυκτερεύσουν στου «Λεβέντη» και το πρωί να συνεχίσουν το ταξίδι τους για την Αθήνα με κάποιο ΚΤΕΛ που θα σταματούσε για να φάνε οι επιβάτες. Τακτοποιήθηκαν σε δύο μονόκλινα δωμάτια και συναντήθηκαν στο εστιατόριο για φαγητό.

-Ελπίζω να μην ανησυχήσει ο σύζυγος! είπε ο Στέλιος γεμίζοντας ξανά με κόκκινο κρασί το ποτήρι της Βιολέτας

-Με το σύζυγό μου είμαστε σε διάσταση! Εδώ και πολλά χρόνια!

΄Εφταιγε το κρασί, το γεγονός ότι ο Θανάσης δε τηλεφώνησε να ευχηθεί στα γενέθλια του Μάρκου ή η γοητεία που ασκούσε ο εκδότης στη μοναχική γυναίκα; Η γλώσσα της Βιολέτας λύθηκε και διηγήθηκε στο Στέλιο όλη της τη ζωή.

-Υπάρχουν ακόμα τέτοιες γυναίκες στις μέρες μας; Πιστές στο καθήκον; απόρησε ο Στέλιος

-Ζω μια ουτοπία! Ο γάμος αυτός υπάρχει μόνο στη φαντασία μου, έτσι δεν είναι; (παύση) Με βρίσκεις ηλίθια;

Ο Στέλιος την έβρισκε καλλιεργημένη και γοητευτική. Δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω της.

Το δωμάτιο του Στέλιου δε χρησιμοποιήθηκε εκείνη τη νύχτα, αφού ο εκδότης κοιμήθηκε στο δωμάτιο της Βιολέτας. Η Βιολέτα, μετά από δώδεκα χρόνια αποχής, ανακάλυψε ξανά τη χαρά του έρωτα. Ο Στέλιος έβρισκε ότι η Βιολέτα είχε πολύ ωραίο σώμα κι ας μην έμοιαζε με τα ανορεκτικά μοντέλα.

Την άλλη μέρα ξύπνησαν κατά τις δέκα και μετά από μια επανάληψη των ερωτικών σκηνών της προηγούμενης νύχτας, παρήγγειλαν πρωινό στο δωμάτιο. Από τη ρεσεψιόν πληροφορήθηκαν ότι ένα ΚΤΕΛ με προορισμό την Αθήνα θα έκανε στάση στη μία.

Ο Στέλιος και η Βιολέτα κάθισαν σε δύο από τις τελευταίες θέσεις του λεωφορείου. Ο Στέλιος της είπε ότι χώρισε πριν από είκοσι χρόνια από τη Γερμανίδα σύζυγό του Μπριγκίτε με την οποία είχε ζήσει ένα φλογερό έρωτα στη Χαιδελβέργη ως μεταπτυχιακός φοιτητής. Όταν αποφάσισε να γυρίσει στην Ελλάδα και να ασχοληθεί με τις εκδόσεις η Μπριγκίτε τον ακολούθησε. Παντρεύτηκαν, αλλά ο γάμος τους κράτησε μόνο πέντε μήνες και, φυσικά, δεν πρόλαβαν ν’ αποκτήσουν παιδιά, όπως της είχε πει κατά την πρώτη συνάντησή τους στο γραφείο του. Η Μπριγκίτε δε μπόρεσε να προσαρμοσθεί στον τρόπο ζωής της Ελλάδας. Μετά την Μπριγκίτε ακολούθησαν κάποιες επιπόλαιες περιπέτειες και τρεις σχέσεις πιο μακροχρόνιες με άδοξο τέλος. ΤΟ ΚΤΕΛ έκανε στάση στα Κάτω Πατήσια και η Βιολέτα κατέβηκε για να πάρει τον ηλεκτρικό για την Καλλιθέα. Ο Στέλιος τόνισε ότι δεν έβλεπε την ιστορία τους σαν μια απλή περιπέτεια. Θα της τηλεφωνούσε το συντομότερο.

ΕΠΟΜΕΝΟ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18. ΔΕΚΑΤΟΣ ΟΓΔΟΟΣ ΒΑΘΜΟΣ –ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΡΟΔΟΣΤΑΥΡΟΣ, ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ

33 - ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΥΤΡΑ