Η Βιολέτα ρώτησε στη γειτονιά και της είπαν για ένα φαγάδικο στην Αχαρνών, όπου μαζεύονται μετανάστες. ΄Ισως εκεί να ήξεραν το μαύρο της λαϊκής. ΄Ηθελε οπωσδήποτε να του επιστρέψει την τσάντα. Στις εννέα το βράδυ, η Βιολέτα έμπαινε στο φαγάδικο που έφτιαχνε ανατολίτικες λιχουδιές. Αρκετοί θαμώνες, όλοι άντρες, συζητούσαν μεταξύ τους σε ακατανόητες γλώσσες. Σταμάτησαν να μιλούν μόλις είδαν μια γυναίκα να μπαίνει μέσα.

-Παρακαλώ, τι θα πάρει η κυρία; ρώτησε σε σωστά ελληνικά, αλλά με προφορά ο άνθρωπος που έφτιαχνε φαλάφελ και κεμπάπ.

Το βλέμμα της Βιολέτας περιπλανήθηκε στο χώρο. Σ’ ένα τραπέζι κάθονταν τρεις μαύροι. Η Βιολέτα αναγνώρισε τον άνθρωπο που έψαχνε από το χαρακτηριστικό πολύχρωμο πουκάμισο που φορούσε, αφού δεν ήταν εξοικειωμένη με τα αφρικανικά χαρακτηριστικά.

-Θα ήθελα να μιλήσω στον κύριο, είπε η Βιολέτα και κατευθύνθηκε προς το τραπέζι των μαύρων. Εκείνοι την υποδέχθηκαν με σπασμένα ελληνικά. Η Βιολέτα θύμισε στον μαύρο – Ζαν – Μαρί τον έλεγαν - το επεισόδιο στη λαϊκή. Του έδωσε την τσάντα που του είχε πέσει. Ο Ζαν-Μαρί την κοίταξε απορημένος.

-΄Εψαξες με βρεις για να δώσεις εσύ τσάντα; Τη ρώτησε με σπασμένα ελληνικά.

- Φυσικά, δεν μπορούσα να κρατήσω κάτι που δεν μου ανήκει!

Ο Ζαν – Μαρί και οι φίλοι του επέμεναν να την κεράσουν κάτι. Η Βιολέτα, που επέμενε να κάνει δίαιτα, πήρε μια σαλάτα με βάση το σέλινο που της φάνηκε ότι είχε λίγες θερμίδες. Ο Ζαν – Μαρί επέμενε να την κεράσει και κάτι να πιει και η Βιολέτα πήρε μια coca – cola light. Ο Ζαν – Μαρί και οι φίλοι του ήταν από το Μπουρούντι, ένα κράτος στην Αφρική, που η Βιολέτα δεν είχε ξανακούσει. Διαπίστωσε με ευχάριστη έκπληξη ότι μιλούσαν όλοι τους πολύ καλά γαλλικά. ΄Ετσι η κουβέντα τους συνεχίσθηκε στη γαλλική γλώσσα.

Ο Ζαν – Μαρί ήταν ο μεγαλύτερος της παρέας των μαύρων. Ο πατέρας του ανήκε στους Χούτου και σφαγιάσθηκε από τους Τούτσι, σ’ ένα από το χειρότερα πογκρόμ της ιστορίας της χώρας το 1972. Η μητέρα του Ζαν – Μαρί κατόρθωσε να ξεφύγει με την κόρη της και τον Ζαν –Μαρί αγέννητο στην κοιλιά της. Οι Τούτσι αποτελούν την κυβερνώσα δικτατορική μειοψηφία στο Μπουρούντι και πολλές φορές έχουν προβεί σε άγριες σφαγές των Χούτου. Ο Ζαν – Μαρί σπούδασε δάσκαλος στο πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας Μπουζουμπούρα και το 1994 σ’ άλλο ένα πογκρόμ των Τούτσι, ήταν ο μόνος από την οικογένεια που διασώθηκε και κατόρθωσε να διαφύγει στη Ρουάντα. Από τότε η ζωή του είναι μια διαρκής περιπλάνηση σε διάφορες χώρες. Πριν δυο χρόνια έφθασε στην Ελλάδα. ΄Εκανε διάφορες δουλειές του ποδαριού για να επιβιώσει. Στην αρχή πουλούσε πλαστά CD. Η αστυνομία έκανε έφοδο στην αποθήκη και κατάσχεσε όλο το υλικό και τα μηχανήματα αναπαραγωγής. ΄Ετσι ο Ζαν – Μαρί το γύρισε στις τσάντες – «μαϊμούδες». Γνώριζε ότι η κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας- σε όλες τις μορφές - ήταν αδίκημα, αλλά ήταν ο μόνος τρόπος που βρήκε για να επιβιώσει. Παρόμοιες ήταν και οι ιστορίες των άλλων δύο συμπατριωτών του Ζαν – Μαρί. Σφαγές αγαπημένων προσώπων, πείνα, έλλειψη πόσιμου νερού, φόβος, αναγκαστική εξορία και περιπλάνηση.

-Μπροστά σ’ αυτά που ζήσαμε το κυνήγι των αστυνομικών εδώ μοιάζει με το κρυφτό που παίζουν τα παιδιά! τόνισε ο Μισέλ.

- Τουλάχιστον είμαστε ζωντανοί συμπλήρωσε ο Ντομινίκ.

Η Βιολέτα πληροφορήθηκε ότι οι καινούργιοι της φίλοι ήταν ρωμαιοκαθολικοί στο θρήσκευμα.

-Δεν είστε κανίβαλοι λοιπόν; ρώτησε αστειευόμενη

Ο Ζαν – Μαρί, που είχε μελετήσει το θέμα, της εξήγησε ότι ο τελετουργικός κανιβαλισμός που υπήρχε σε παλαιότερες εποχές, διακρίνεται στον ενδοκανιβαλισμό και αφορά τη βρώση συγγενών η μελών της ομάδας και σχετίζεται με την ανακύκλωση και αναγέννηση των αξιών που εμπεριέχονται στο σώμα του νεκρού και στον εξωκανιβαλισμό ο οποίος αναφέρεται στη βρώση εχθρών, αιχμαλώτων πολέμου ή δούλων και έχει καθαρά θυσιαστικό ή εκδικητικό χαρακτήρα. Είναι ένα περίπλοκο σύστημα που σχετίζεται με τη φύση της ζωής και τη διαιώνισή της. Αυτό το σύστημα, βέβαια, έχει εγκαταλειφθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Η Βιολέτα εντυπωσιάστηκε από τις καινούργιες γνώσεις που αποκτούσε. Ιδιαίτερα όμως της έκανε εντύπωση η υπομονή και η αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης που απέπνεαν αυτοί οι άνθρωποι. Θεωρούσαν ότι η ζωή είναι ένα σχολείο. Ο κόσμος δεν είναι φυλακή, αλλά ούτε και παραθεριστικό θέρετρο με όλες τις ανέσεις. Ο άνθρωπος ήρθε σ’ αυτό τον κόσμο για να πάρει μαθήματα. Για κάποιους ανθρώπους όπως η παρέα από το Μπουρούντι τα μαθήματα ήταν πολύ πιο σκληρά. ΄Αλλωστε, ας μην ξεχνάμε, ότι ο θάνατος που τόσο έντονα βίωσαν αυτοί οι άνθρωποι, είναι ο μεγάλος δάσκαλος. Μας δίνει τρομαχτικά μαθήματα που όμως σπάνια μαθαίνουμε. Το κυριότερο μάθημα που μας διδάσκει ο θάνατος είναι η εκπλήρωση του καθήκοντος, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή σε όλη μας τη ζωή. ΄Αλλωστε όταν έρθει η ώρα του θανάτου μία είναι η ερώτηση για πλούσιους και φτωχούς, για σπουδαίους και ταπεινούς. «΄Εζησαν ενάρετα; Πρόσφεραν στους συνανθρώπους τους;» Δεν υπάρχει τίποτα κακό και τρομαχτικό στο θάνατο. Υπάρχει μόνο το κακό που ο άνθρωπος κάνει όσο βρίσκεται στη ζωή.

- Η δυστυχία είναι ένας σκληρός τρόπος για την εκμάθηση της αρετής κατέληξε ο Ζαν - Μαρί.

Η ώρα είχε περάσει. Στο τέλος της συνάντησης η Βιολέτα ως άλλος πρίγκιπας ΄Αμεθ, ήταν αποφασισμένη να υπερασπίσει - όσο μπορούσε- τα δικαιώματα αυτών των κατατρεγμένων ανθρώπων. Ποτέ άλλοτε δε θα παρέμενε σιωπηλή σε συζητήσεις και υποτιμητικές κρίσεις σαν αυτές της λαϊκής αγοράς. Θα φώναζε για τα δίκια τους. ΄Ισως κάποια μέρα οι άνθρωποι άρχιζαν να αντιμετωπίζουν όλους τους ανθρώπους σαν ανθρώπους και όχι σαν παράσιτα από τα οποία έπρεπε να απαλλαγούν.

Ο Ζαν – Μαρί επέμενε να χαρίσει στη Βιολέτα την τσάντα «μαϊμού» που εκείνη επέμενε να του επιστρέψει. Η Βιολέτα κράτησε την τσάντα, αφού δεν ήθελε να τον προσβάλλει. Ήξερε ότι ήταν ένα δώρο καρδιάς. Κι έτσι τώρα είχε δύο εκδόσεις του ίδιου μοντέλου της Louis Vuitton. Την αυθεντική που της είχε χαρίσει η ευκατάστατη φίλη της και την απομίμηση που της είχε χαρίσει ο φτωχός πρόσφυγας από το Μπουρούντι. Ήξερε ποια ήταν η αυθεντική τσάντα. Ποια ήταν όμως η αληθινή;

-Που γυρνάς μία η ώρα τα ξημερώματα; η ρώτησε η Φαίη στο καθιερωμένο τηλεφώνημα στη Βιολέτα.

-΄Ημουνα με κάτι φίλους, εδώ στη γειτονιά……..

-Καλά έκανες! Να ξεσκάσεις και λίγο! Μάντεψε με ποιόν ήμουνα εγώ…..

-Με ποιόν;

-Με το Θανάση!

-Το Θανάση…….τον άντρα μου;

-Τον πήρα τηλέφωνο και συναντηθήκαμε. ΄Εμαθα πολλά για τη λεγάμενη τη δημοσιογράφο! Δημοσιογράφος του κώλου, βέβαια! Σε κάτι κουτσομπολίστικα περιοδικά γράφει……

-Λοιπόν;

-Τι λοιπόν; Η γυναίκα είναι τσούλα! Αδίστακτη! Για να προωθήσει την καριέρα της και να πιάσει δουλειά στη Λαμπίρη έχει πάει με το μισό κύκλωμα. Αλλά η Λαμπίρη - προς το παρόν - δε χρειάζεται άλλους ρεπόρτερ. Όπως καταλαβαίνεις οι μέρες του ΄Αρη μαζί της είναι για μια ακόμα φορά μετρημένες! Γυμναστής είναι, όχι αρχισυντάκτης. Θα κάνω υπομονή!

-Ο Θανάσης……..έχει βρει άλλη; αποτόλμησε δειλά την ερώτηση που την έκαιγε η Βιολέτα.

-Όχι, απ’ ότι μου είπε, είναι μόνος. Βαρέθηκε τις επιπόλαιες και φθηνές πιτσιρίκες! Ψάχνει για κάτι σοβαρό!

Το σοβαρό που έψαχνε ο Θανάσης και άκουγε στο όνομα Βιολέτα τον περίμενε πάνω από έντεκα χρόνια. Πότε θα γύριζε επιτέλους στο σπίτι του;

ΕΠΟΜΕΝΟ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11. ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ ΒΑΘΜΟΣ - ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΔΩΔΕΚΑ

33 - ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΥΤΡΑ