Ο ΒΙΒΛΙΟΦΑΓΟΣ

τα κορίτσια που ακολουθούσαμε στο σπίτι

Είδα πρόσφατα μερικές φωτογραφίες απο την τελευταία δουλειά που ετοιμάζεται να εκθέσει ο πολύ καλός φωτογράφος και πολύ καλός μου φίλος Φάνης Λογοθέτης.

Η ατομική αυτή έκθεση του Φάνη θα γίνει από τις 16 μέχρι τις 26 Ιανουαρίου του 2008 στην cheapart Θεμιστοκλέους & Α. Μεταξά 25 10681 Πλ. Εξαρχείων, τηλ/φαξ: 210 3817517, όσοι είστε φίλοι της τέχνης και των εικαστικών σημειώστε το στην ατζέντα σας.

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στο www.photographyinfo.gr

Ο Φάνης ως τίτλο της πιο πρόσφατης αυτής δουλειάς του, έχει δανειστεί τον τίτλο από ένα ποίημα του Τσαρλς Μπουκόφσκι (1920-1994). Ο Μπουκόφσκι έγινε πολύ γνωστός από τα πεζά του και από τις κινηματογραφικές ταινίες που βασίστηκαν στα διηγήματα του. Όμως έχει αφήσει ένα τεράστιο ποιητικό έργο. Ο Ζαν Ζενέ και Ο Ζαν-Πολ Σαρτρ τον έχουν χαρακτηρίσει τον σημαντικότερο αμερικάνο ποιητή. Με αυτή την ευκαιρία παραθέτω το ποίημα του γερο-Τσάρλς ολόκληρο και αμέσως μετά μια δική μου ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά.

Από τη ποιητική συλλογή You Get So Alone At Times that It Just MAkes Sense

THOSE GIRLS WE FOLLOWED HOME
in junior high the two prettiest girls were
Irene and Louise,
they were sisters;
Irene was a year older, a little taller
but it was difficult to choose between
them;
they were not only pretty but they were
astonishingly beautiful
so beautiful
that the boys stayed away from them;
they were terrified of Irene and
Louise
who weren't aloof at all;
even friendlier than most
but
who seemed to dress a bit
differently than the other girls;
they always wore high heels'
silk stockings,
blouses,
skirts,
new outfits
each day;
and'
one afternoon
my buddy, Baldy, and i followed them
home from school;
you see, we were kind of
the bad guys on the grounds
so it was
more or less
expected,
and
it was soomething:
walking along ten or twelve feet behind them;
we didnt say anything
we just followed
watching
their voultuous swaying,
the balance of the
haunches.
we liked it so much that we
followed them home from school
every
day.
when they'd go into their house
we'd stand outside on the sidewalk
smoking cigarettes and talking.
" someday". I told Baldy.
" they are going to invite us inside their
house and they are going to
fuck us."
" you really think so?"
" sure."
now
50 years later
I can tell you
they never did
-never mind all the stories we
told the guys;
yes, it's a dream that
keepds you going
then and
now.

Στο γυμνάσιο το δυο ωραιότερα κορίτσια ήταν
η Ειρήνη και η Λουίζα
ήταν αδερφές
η Ειρήνη ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερη λίγο πιο ψηλή
μα ήταν δύσκολο να διαλέξεις ανάμεσα στις δύο
δεν ήταν απλά ωραίες
αλλά εξαιρετικά όμορφες
τόσο όμορφες που τα αγόρια έμεναν σε απόσταση
ήταν τρομοκρατημένα από την ομορφιά
της Ειρήνης και της Λουίζας
που δεν ήταν καθόλου απόμακρες
ίσα ίσα ήταν πιο φιλικές από τις άλλες
αλλά ντύνονταν λίγο διαφορετικά
από τα υπόλοιπα κορίτσια
πάντα φορούσαν ψηλοτάκουνα
και μεταξωτές κάλτσες
κοντά μπλουζάκια
και φούστες
κάτι καινούργιο κάθε μέρα
ένα απόγευμα μαζί με τον κολλητό μου
τον Μπάλντυ
τις ακολουθήσαμε από το σχολείο στο σπίτι
ε δεν είμασταν και τα καλύτερα παιδιά
και αυτό ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο
κι ήταν σπουδαίο
τις ακολουθούσαμε 10-12 βήματα πίσω τους
δεν λέγαμε τίποτε
απλά τις ακολουθούσαμε
κοιτάζοντας
το υπέροχο περπάτημα
και το λίκνισμα των γοφών τους
μας άρεσε τόσο πολύ
που τις ακολουθούσαμε στο σπίτι
μετά το σχόλασμα
κάθε μέρα
όταν έμπαιναν στο σπίτι
εμείς καθόμασταν έξω στο πεζοδρόμιο
καπνίζαμε και μιλάγαμε
μια μέρα είπα στον κολλητό μου
" να δεις που θα μας καλέσουν στο σπίτι
και θα μας πηδήξουν"
" λες;"
" σίγουρα"
τώρα 50 χρόνια μετά
σας λέω ότι ποτέ δεν το κάνανε
αλλά δεν πειράζει
άλλη μια ιστορία που λένε οι άντρες μεταξύ τους
απλά είναι είναι ένα όνειρο
που σε κάνει να προχωράς
τότε και
τώρα.

ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

O BIBLIOFAGOS 26/10/2007