Γιώργος Βελλιανίτης

To  ένστικτο  της  σάτυρας στην  ποίησή  του και  το  μυστικό  της.

Είναι  υπέροχο να διαβάζεις κάποιο έργο και  κατόπιν  να  νοιώθεις  την  επιθυμία να εκφράσεις την γνώμη σου.  Αυτή η «ανάγκη» δημιουργείται  αμέσως μέσα από μία ψυχολογική,  θετική  δυναμική  από αυτό που διάβασες.  Νομίζω πως παρόμοιες συγκινήσεις έχουν ζήσει οι  περισσότεροι  εξ  όσων   έχουν  διαβάσει   διάφορα έργα.
Πριν από λίγες ημέρες ένιωσα παρόμοια συγκίνηση, απέφυγα όμως  να  πιάσω αμέσως στυλό στο χέρι μου.  Σκόπιμα περίμενα να δω εάν θα αλλάξω γνώμη. Πολλές φορές ενθουσιαζόμαστε γιά κάτι, ώστε μέσα στον ενθουσιασμό μας λέμε υπερβολές ή λόγια που δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα.
Όμως σ’ αυτή την περίπτωση αυτό που θα πω δεν είναι ούτε υπερβολή ούτε αιτία ρηχού επιπόλαιου ενθουσιασμού.  Είναι σαφής, κατασταλαγμένη γνώμη.  Πρόκειται για τον γνωστό Λογοτέχνη – Ποιητή  Γιώργο Βελλιανίτη , τον ποιητή με το σαγηνευτικό ψίθυρο του στίχου, την απλότητα των νοημάτων, τον ρυθμικό παλμό των ποιημάτων.
Εδώ  προσέχουμε μια ανατροπή ενός κανόνα που κυριαρχεί σ’ όλο το ποιητικό γίγνεσθαι μαζί  με  την επιδιωκόμενη αντίληψη για ότι αγγίζει με την σκέψη του ο δημιουργός   την  οποία αποτυπώνει στο χαρτί.

Ο Γιώργος Βελλιανίτης είναι σατυρικός ποιητής,  κατά  τη  γνώμη  μου από τους καλύτερους που έχουν επιλέξει να γράφουν τα έργα τους με  τέτοιο ύφος. Η σατυρά του δεν ακολουθεί κανόνες μίμησης.  Ειναι τελείως προσωπική  τόσο  στο  ύφος  όσο  στην τεχνοτροπία. Ψάχνοντας ανακαλύπτει νοηματικές φόρμες οι οποίες τις περισσότερες φορές είναι στεγνές  από ουσία, όμως τις ζωντανεύει με  ένα  παράξενο  τρόπο, γεμίζοντάς  τες  χιούμορ.  Ακόμη αυτό που αναζητά είναι  να  δώσει ένα σαφές νόημα, στό κάθε θέμα που αναπτύσσει ποιητηκά.

΄Ερχεται λοιπόν να προσθέσει με την απλότητα του ύφους  του ακριβώς αυτό που λείπει  από άλλα παρόμοια  ποιητηκά έργα. Τη νοηματική φόρμα των εκφραστικών ποιητικών μορφών των θεμάτων του.
Οι επηρεασμοί από άλλες τεχνικές είναι ανύπαρκτη, η δομή καθορισμένη, το ποίημα  δεν  γεννιέται σε μακρινές σκέψεις στον παρελθόντα χρόνο, μας έρχεται από το σήμερα, παίρνει  ποιητική μορφή με σατυρική διάθεση.  ΄Ετσι,  η  ιστορία γίνεται ανάμνηση διαχρονική,  ανεξίτηλη στο χρόνο,  αφήνοντας πίσω  το παρελθόν  αποτυπωμένο  μέσα στα  ποιήματά του.
Κι’ όλα αυτά για ένα μοναδικό κέρδος. Το ελάχιστο που μπορεί να αποκομίσει κάποια  ευαίσθητη ψυχή  διαβάζοντάς τα.  Την αίσθηση  της αγάπης γιά την κοινωνία που ζεί. Η καρδιά είναι γεμάτη ή μάλλον πλημμυρισμένη, δεν ζητά πολλά. Αρκείται στα λίγα, σε  κείνο  το συναίσθημα, που κάνει το όμορφο υπέροχο, το μεταμορφώνει σε πάθος και μαγεία,  ώστε να μείνει αιώνια χαραγμένο στην μνήμη. ΄Ερχεται μετά αυτή η μνήμη  να  σε  προκαλέσει  να  εκθέσεις τις  εντυπώσεις  σου.    Είναι  πολλά  αυτά που έχεις να πεις, η πλημμυρισμένη καρδιά ξεχύνει όλες αυτές τις στιγμές που  έγιναν βίωμα νοσταλγίας   και γλυκιάς απόλαυσης.
Το ποίημα δεν θέλει τίποτα άλλο. Νάτο!  Είναι κιόλας έτοιμο μ’ όλες του τις  χάρες μ’ όλη τη γαλήνια μουσικότητα που αναδύεται από το πουθενά  αγγίζοντας  μέσα βαθειά την ψυχή μας.  Μας  φέρνει από το παρελθόν στο παρόν εμπειρίες ασυνήθιστης λεπτότητας και ευαισθησίας που όλοι όπως ο ποιητής θα επιθυμούσαμε να ζήσουμε στην  προσπάθειά  μας να τις αποτυπώσουμε στο χαρτί. Να τον αποκαλέσω τυχερό ποιητή; Πάντως  από το έργο που μας έχει προσφέρει μέχρι τώρα  αυτό  φαίνεται.

Εμμα. Βάγιας (ΜΑΝΟΛΟ)
Εκδότης του
ΑΤΕΡΜΟΝΟ