Όλγα Ντέλλα - Ποιήματα

ΑΚΟΣ ΨΥΧΗΣ

ΑΝΑΠΟΤΡΕΠΤΟΝ

Η ποίηση
Συμβαίνει
Έτσι κι αλλιώς.
Θες δε θες.
Όπως ο θάνατος ας πούμε.
Ή η ζωή στα γεννοφάσκια της.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

Ποιητής
Δεν είναι κάποιος
Όταν γράφει
Ή λέει
Πράγματα
Ωραία
Και
Συγκινητικά.

Ποιητής είναι κάποιος με τη ζωή του.

ΟΤΑΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΔΕΝ Σ΄ ΑΦΗΝΟΥΝ Ν΄ ΑΝΑΣΑΝΕΙΣ

Τα λόγια τα στενάχωρα
Δεν θα πάψουν να υπάρχουν.
Αλίμονο
Αν επιτρέψουμε
Να στρογγυλοκαθίσουν.
Ή να μας αιφνιδιάσουν.

Τα λόγια τα στενάχωρα
Δεν υπάρχουν
Παρά μόνο στο χώρο
Που τους επιτρέπουμε
Μέσα μας.

Ειδάλλως
Διαλύονται
Έστω και
Αν έχουν ειπωθεί
Έστω και
Αν έχουν υπάρξει.

Γιατί απλούστατα
Δεν μας αγγίζουν.

Ο ΥΠΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ

Το μόνο που στεριώνει
Μετά το πέρασμα του
Ύπνου
Είναι ο
Πόνος.

Κανείς
δεν μπορεί
Του πόνου να
Ξεφύγει.

ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ

Όταν ο πόνος
Αρχίσει να
Υπάρχει
Έχει ήδη
Μπει
Στη φάση της
Μνήμης.

Και αυτό είναι και το πιο
Ελπιδοφόρο.

Ότι τη στιγμή που γεννιέται
Αρχίζει ένας αγώνας
Να υποσκαφτεί
Και να λησμονηθεί.
Να σωθεί
Ο καθείς
Μέσα
Στη μνήμη του πόνου
Κι όχι μέσα στον ίδιο τον πόνο
Ή το αιματοκύλισμα του.

Η συντριβή πάντως
Και στις δύο περιπτώσεις
Είναι αναπόφευκτη.

Μόνο που στην πρώτη
Η ελπίδα
Καταλαμβάνει τη θέση
Του χαμού.
Κι ο χαμός παύει να υπάρχει.
Αυτοκαταργείται.

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΤΡΕΣ

Τα λόγια
Είναι
Πέτρες
Και
Στοιβάχτηκαν
Στο αριστερό σου μέρος.
Το πιο στυφό.

ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ

Τα ποιήματα
Δε βγαίνουν
Όταν τα προετοιμάζεις
Ή τα κανακεύεις.
Όταν προλειαίνεις το δρόμο να πατήσουν.

Τα ποιήματα
Βγαίνουν
Εκεί που δεν το περιμένεις.
Στρίβουν
Στη γωνιά του δρόμου σου
Και στρογγυλοκάθονται
Στη σάλα του σπιτιού σου-
Σα γνώριμοι
Από παλιά.

Αίφνης
Εμφανίζονται.
Αιφνίδια
Σε αποχαιρετούν
Και πάλι.

Ύστερα
Πιάνεις δουλειά
Εσύ.
Ανασκουμπώνεσαι
Να συμμαζέψεις
Το αιφνίδιο
Πέρασμα τους.

ΧΙΟΝΙ ΑΤΡΟΦΙΚΟ

Εμείς έχουμε απαιτήσεις από το χιόνι.
Το θέλουμε να πέσει
Ή να μην πέσει.
Το θέλουμε σίγουρο
Αποφασιστικό
Βέβαιο για τον εαυτό του.
Όπως και τους ανθρώπους.
Δεν συγχωρούμε
Τον δυσκολεμένο
Τον εν ολίγοις δειλό
Τον καχεκτικό
Στις πράξεις και τα λόγια.

Επιθυμούμε κάποιον
-Έστω και θρασύδειλο-
Που να παριστάνει τον μαχητικό
Να συνεπαίρνει με τους λόγους
Που να φαίνεται ότι γνωρίζει τι θέλει
Και τι είναι.

Προτιμούμε κάποιον
Που να
Φαίνεται
Αφού εξέλειψαν
Προ πολλού
Όσοι
Στ΄ αλήθεια
Είναι.

Γι΄ αυτό και το χιόνι το ατροφικό
Δεν το πολυσυμπαθούμε.
Μας ενοχλεί με την αστάθεια
Και τη λειψότητα του.

Εμείς
Τα θέλουμε γεμάτα
Τα πρόσωπα και τα πράγματα.
Έστω και αν φοράνε
-Και το ξέρουμε-
Παλιομοδίτικα
Γεμάτα ξέφτια
Προσωπεία.

ΕΤΗ ΘΑΝΑΤΟΥ

Μετά από έτη θανάτου
Συνειδητοποιείς την απώλεια.
Αν τελικά.
Και αποκόπτεσαι στιγμιαία
Από το παρόν σου
Αγγίζοντας το χέρι του χαμένου.

Απατάσαι και το γνωρίζεις.
Όμως το μυαλό παίζει παιχνίδια
Που όλα τα ανατρέπουν
Και τα δείχνουν αλλιώς.
Όπως θα΄ θελες να μείνουν
Τα πράγματα για πάντα.

Γελιέσαι.

ΠΑΝΔΑΜΑΤΩΡ

Ο πόνος έχει πολλά πρόσωπα.
Διαλέγεις το δικό σου.
Ερήμην σου εν μέρει.
Σου επιβάλλεται.
Κι ύστερα ζεις μ΄ αυτό.
Και το αντέχεις.
Και απορούμε όλοι πως και το δαμάζεις.
Όμως τίποτα σχετικό δεν συμβαίνει.
Μόνο υιοθετείς το πρόσωπο που σου΄ χει επιβληθεί.
Το πρόσωπο του πόνου.
Και συμπορεύεστε.
Ποιος θα νικήσει.
Άνισος μακροχρόνιος αγών μοναχικός.
Μακρύς ο δρόμος κι οι αποσκευές ελάχιστες.
Ο πόνος και μόνο αυτός.
Παντοκράτορας και γητευτής.

ΕΥΤΥΧΙΑ

Ευτυχία
Είναι
Να το μπορείς
Να αγαπάς.
Να το αντέχεις
Το ξεχαρβάλωμα
Του εαυτού σου.

Να το επιζητείς.

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Τις περισσότερες φορές
Οι φωτογραφίες
Λειτουργούν ως παγίδες
Όπου συλλαμβάνεται η μνήμη
Και ενεργοποιείται
Ο φόβος του θανάτου.

Τα ποιήματα ανήκουν στην ποιητική συλλογή της Όλγας Ντέλλα «Άκος Ψυχής» που έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις Ροδακιό

ΟΛΓΑ ΝΤΕΛΛΑ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ - ΑΚΟΣ ΨΥΧΗΣ