διαβάσαμε

Παρουσίαση ποιητικής συλλογής

Δακρύων μειδίαμα της Σύλβια Λουκά
17 – 12 – 2008

Η γνωριμία μου με τη Σύλβια Λουκά, ξεκινάει γύρω στα τέλη του 2006, όταν εγώ έψαχνα για μια δασκάλα που θα βοηθούσε το μικρότερο μου γιο με την καθημερινή μελέτη των σχολικών μαθημάτων του.

Διάλεξα τη Σύλβια ανάμεσα σε πολλές άλλες συναδέλφους της, διακρίνοντας στο γλυκό της πρόσωπο, τη σεμνότητα και την  ευγένεια ψυχής που την έκανε να ξεχωρίζει.   
Μετά από ένα διάστημα επτά – οκτώ μηνών, μου αποκάλυψε με το γνωστό ντροπαλό της ύφος, ότι γράφει ποίηση.  Ζήτησα να δω τα ποιήματα, που έκρυβε για χρόνια στα συρτάρια της.  Αμέσως διέκρινα τον πόνο και την απαισιοδοξία που έβγαζαν οι στίχοι της, κάτι που με εξέπληξε.  Στη συνέχεια μου εξήγησε ότι όλος εκείνος ο πόνος που καταγράφτηκε στο χαρτί, ξεγυμνώνοντας τη ψυχή της, αφορούσε κάποιο προσωπικό της βίωμα. 
Την παρότρυνα να τα εκδώσει, οδηγώντας την σε πιο βαθιά μονοπάτια στους χώρους της Λογοτεχνίας και της Ποίησης.  Έχοντας στο χέρι ένα ισχυρό όπλο, όπως ήταν το πτυχίο της φιλολογίας, και γνωρίζοντας πόσο συναισθηματικό κορίτσι είναι,  θεώρησα ότι με σκληρή δουλειά, με πείσμα και μεράκι θα μπορούσε να κάνει άλματα. 
Στις 17 Δεκεμβρίου, μια μέρα σημαντική για εκείνη, μαζί με τα γενέθλια της, είδε το όνειρο της να παίρνει σάρκα και οστά, με τη γέννηση της πρώτης ποιητικής συλλογής της, που φέρνει τον τίτλο:  Δακρύων Μειδίαμα. 
Παρουσίασα το βιβλίο της με μεγάλη χαρά, προσπαθώντας να βγάλω στο φως άγνωστα για πολλούς στοιχεία του σεμνού χαρακτήρα της, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον κόσμο που δεν την γνώριζε, να την καταλάβει και να την γνωρίσει καλύτερα.   Η ίδια μας απάγγειλε ποιήματα παλιά αλλά και νέα χρωματίζοντας την ατμόσφαιρα με ποιητικές, νεανικές πινελιές, που ηχούσαν μελωδικά στα πλήκτρα της ψυχής της. 
Η Λογοτεχνία  καλωσορίζει πλέον επίσημα τη νεαρή ποιήτρια,  εξασφαλίζοντας της ένα εισιτήριο μακράς διαρκείας στα πολιτιστικά δρώμενα,  γι’ αυτό ας της ευχηθούμε από καρδιάς να πετάξει πολύ ψηλά με τα φτερά του ονείρου, αποδεικνύοντας σε όλους πως δεν είναι απλά περαστική, αλλά ήρθε για μείνει.

Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομη, έτσι ώστε να δώσουμε την ευκαιρία στη δημιουργό της παρούσης ποιητικής συλλογής να έρθει σε επαφή με τον κόσμο, να γνωριστεί με το κοινό, με το οποίο θα συμπλεύσει σ’ αυτό το ονειρεμένο ταξίδι που αρχίζει σήμερα. 

Αγαπητοί φίλοι,

Ζούμε σε μια εποχή, όπου ο ψυχρός υπολογισμός και η ωφελιμιστική θεώρηση των πραγμάτων, συνθέτουν μια ζοφερή εικόνα, εκείνου του κάποτε όμορφου κόσμου που κληρονομήσαμε. 

Κι εδώ, έρχεται ο ποιητής, ο αοιδός, που με τη μούσα του, τον αποχτώντα δηλαδή λόγο, επιστρατεύονται όλες τις λέξεις που μπορεί στους πλέον απίθανους συνδυασμούς, να κατασκευάσει ένα χείμαρρο από αισθήματα, ήχους και νότες, και να μιλήσει στον μέσα μας άνθρωπο, στην πνευματική μας δηλαδή υπόσταση, και να μας ανεβάσει σε άλλα επίπεδα, όπου βρίσκεται η  ψυχική και πνευματική ανάταση. 

Η ποίηση, σαν ένα είδος φιλοσοφικής κατηγορίας, βρίσκεται σε μια συνεχή, αέναη εξέλιξη περνώντας από διάφορα στάδια και μορφές. 

Μερικά πράγματα όμως, μένουν αναλλοίωτα.  Η τέχνη ως « Ποιείν» ως εφευρετική και παραγωγική ικανότητα του ανθρώπινου πνεύματος για τη χρήση της καθημερινής ζωής, συνδυασμένη με πνευματική τέρψη.

Ο Χάρη Ψαρράς, αυτός ο μεγάλος ποιητής, θέτει μέσα σε επτά στίχους στο ποίημα του «ΣΥΜΒΑΣΗ», και αναλύει την έννοια του «Ποιείν», του δημιουργού ποιητή. 

Ο ποιητής, πλάθει μια σύμβαση με το τυχαίο, το συναντά σε μέρη δροσερά, ίσως και παγωμένα.  Επιχειρεί εκεί μια ανάπηρη συναλλαγή.  Έπειτα, υποδύεται τον ακροατή των αηδονιών ή με τις ευλογίες ορισμένων δίστιχων, θέτει χρονοδιάγραμμα στις φαντασίες να αντέξουν.

Η ποίηση λοιπόν ως τέχνη, είναι πολιτισμός.  Γι’ αυτό το λόγο βρισκόμαστε σήμερα όλοι σ’ αυτό το πολιτιστικό κέντρο της Τρ. Κύπρου, που ευγενώς προσεφέρθει στην αγαπητή Σύλβια.  Δράττομαι της ευκαιρίας να εκφράσω θερμές ευχαριστίες, για τη φιλοξενία που μας προσφέρει αφιλοκερδώς σ’ αυτόν τον ζεστό χώρο. 

Η Σύλβια Λουκά, κατάγεται από το Τραχώνι.  Γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου, μια μέρα σαν σήμερα.  Έχουμε διπλή γιορτή αφού με τη γέννηση του έργου της, γιορτάζει και τα γενέθλια της.  Προτείνω να της ευχηθούμε όλοι μαζί βοηθώντας την να σβήσει τα κεράκια της τούρτας της.  ( Έκπληξη )

Η Σύλβια, είναι απόφοιτος του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, στο τμήμα Φιλολογίας – Κλασικής κατεύθυνσης.  Μιλάει Αγγλικά και μετρά πολλές συμμετοχές σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.  Είναι επίσης μέλος της εταιρείας Λογοτεχνών « Βασίλης Μιχαηλίδης».

Κάνει σήμερα το πρώτο της βήμα στον αξιοθαύμαστο κόσμο της ποίησης με τη συλλογή της « Δακρύων Μειδίαμα».  Ένας τίτλος που περιέχει δυο αντιφατικές έννοιες που διαδέχονται η μια την άλλη, ή αν θέλετε συνυπάρχουν ανειρήνευτα όπως συμβαίνει και στη ζωή.  Ο πόνος, διαδέχεται τη χαρά, η ευτυχία, τη δυστυχία και ξαναπάλιν, έννοιες ευρισκόμενες σε μια διαρκή διαλεκτική σχέση.  Είναι γεγονός πως στην ποίηση της υπάρχει διάχυτη μια απαισιοδοξία και πολλές νότες ακούγονται λυπημένα, σχεδόν δακρύζουν.  Είναι όμως επίσης γεγονός πως πολλές φορές, θα αισθανθείς και νότες αισιοδοξίας από κάποιες χαραμάδες του στίχου της που αφήνει ανοιχτές. 

Η απαισιοδοξία της είναι ο αντικατοπτρισμός του υπαρκτού της κόσμου.  Βιωματικό της υποψιάζομαι στοιχείο, αλλά γαλήνιο, υπερβολικά απλό και συνηθισμένο.  Χωρίς τους μεγάλους συμβολισμούς με μια αφοπλιστική αθωότητα, η δημιουργός μας ανοίγει την καρδιά της, και μας δίνει την ευκαιρία να δούμε γυμνή τη ψυχή της. 

Μέσα στους στίχους της ποίησης της κατοικεί ο ιός του ανεκπλήρωτου και της ευτυχίας που πέρασε ξυστά από δίπλα της χωρίς να καταδεχτεί να την ακουμπήσει.  Το συναίσθημα, η διαίσθηση, συνωστίζονται στο στίχο όπως ακριβώς και στη ψυχή της για να μετατραπούν σε δονήσεις που θα καταγραφούν στο χαρτί, σαν σε σεισμογράφο. 

Τελειώνοντας, θέλω να πω, ότι σαν αρχή, η ποίηση της αγαπητής Σύλβιας, είναι αρκετά καλή.  Στο μέλλον, είμαι σίγουρη, πως θα μας δώσει αξιόλογο έργο.

Δυστυχώς πρέπει να πω κι αυτό.  Μερικοί, έσπευσαν να κάνουν αρνητικές κριτικές για το έργο της Σύλβιας.  Δεν είμαι ενάντια στην καλοπροαίρετη και δίκαιη κριτική, η οποία έχει ρόλο να διαδραματίσει. 

Ήταν όμως εντελώς άδικοι και λανθασμένοι, και τα κίνητρα τους ευτελή.  Λυπάμαι, αλλά στη λογοτεχνία, στην ποίηση, ιδιαίτερα στα νερά του πολιτισμού τα καθάρια, δεν πρέπει και δεν έχουν θέση τα πιράνχας που περιμένουν, καραδοκούν και κατασφάζουν ότι κινείται. 

Κλείνω δίνοντας στη Σύλβια τις καλύτερες ευχές μου, συμβουλεύοντας την, να βάζει πάντοτε τον πήχη ψιλότερα από το κανονικό, και να ακολουθεί τη φωνή της καρδιάς της υλοποιώντας κάθε της όνειρο! 

Σας ευχαριστώ.

Μαρία Στυλιανού
Λογοτέχνης

ΔΑΚΡΥΩΝ ΜΕΙΔΙΑΜΑ