διαβάσαμε

τον «Αρκτικό Κύκλο» του Dan Brown

Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΝΑΞΙΑ...

(...κάπου πρέπει να πω τον πόνο μου κι εγώ)

Προτού γράψω πως μου «φάνηκε» ο ΑΡΚΤΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ, του κυρίου Νταν Μπράουν, πρέπει πρώτα να κάνω μια μικρή εισαγωγή. Μετά παρησσίας δηλώνω λοιπόν ότι «ναι, διάβασα κι εγώ το ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ» (αν και για να πω την αλήθεια μου άρεσε πολύ περισσότερο το ILLUMINATI). Κι όχι μόνο το διάβασα αλλά το καταυχαριστήθηκα κιόλας. Για πολλούς λόγους που δεν είναι του παρόντος. Ίσως σε κάποια άλλη στήλη. Κλείνω την εισαγωγή.

Διαβάζοντας λοιπόν πρώτα τον ΚΩΔΙΚΑ και στη συνέχεια τους ILLUMINATI, άρχισα κάτι να υποψιάζομαι. Που μου έγινε πεποίθηση τελειώνοντας τον ΚΥΚΛΟ. Δεν ξεκίνησα το διάβασμα λοιπόν εντελώς απροετοίμαστη. Και αυτό το φανερώνει το γεγονός ότι το συγκεκριμένο βιβλίο περίμενε για περισσότερο από ένα μήνα, από τη στιγμή της αγοράς του, για να το «τιμήσω». Κάτι με εμπόδιζε. Πιθανόν (θέλω να πιστεύω η καημένη) ο θεός - προστάτης της Λογοτεχνίας. Ε, ίσως έπαιξε ρόλο και το οπισθόφυλλο. Πολύ κακό για το τίποτα.

Κάποια στιγμή λοιπόν έφτασε η ώρα να ξεκινήσω την ανάγνωση. Και άρχισε πάραυτα και το μαρτύριο μου. Ο Ντάνι μας «έχει» βρει το κόλπο. Ή τη συνταγή. Ή τη μυστική φόρμουλα. Όπως θέλετε πέστε το. Για ποιο πράγμα; Για πολλά. Για να γράφει, για να πουλάει, για να πλουτίζει… Ότι φάνταζε πρωτότυπο στον ΚΩΔΙΚΑ (αν και θα έπρεπε να αναφέρομαι καλύτερα στους ILLUMINATI, αφού προϋπήρχαν του ΚΩΔΙΚΑ, αν και εμείς τους γνωρίσαμε μετά) στον ΚΥΚΛΟ μου προκάλεσε απανωτά χασμουρητά. Τώρα αν αναφέρω και τα μερικές δεκάδες μπινελίκια που εκστόμισα θα θεωρηθώ άκοσμη; Ας είναι...

Γιατί μπινελίκια; Θα σας πω…

Ούτε για τη μανιέρα του, ούτε για το πιστό σχεδιάγραμμα των έργων του, όπου απλά αλλάζει ο χρόνος, ο τόπος και τα ονόματα των ηρώων και το οποίο ακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια ζηλωτή, ούτε για το γεγονός ότι μου στέρησε τη χαρά να περιμένω μέχρι τις τελευταίες σελίδες για να μάθω το «δολοφόνο». Ο οποίος ναι για μία ακόμα φορά ήταν ο «μπάτλερ». Και ναι το καταλαβαίνει και ο πιο αφηρημένος αναγνώστης πολύ πριν φτιάσει στη μέση του σχεδόν 800 σελίδων βιβλίου. Σε όλα τα παραπάνω οφείλω απλά τα χασμουρητά μου.

Τα μπινελίκια απευθύνονταν στη δική μου αφέλεια να πληρώσω 22 ευρώ για ένα αστυνομικού τύπου δραματάκι του σωρού, που η θέση του είναι στα περίπτερα και όχι στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. «Πολλά τα λεφτά Άρη...».

Τον μόνο που κατηγορώ βεβαίως είναι τον εαυτό μου. Αφού το είχα δει προς τα πού πήγαινε το πράγμα έπρεπε να αντισταθώ στην πανδημία της ...οξείας μπραουνίτιδας. Και της δικής μου μανίας όταν με συναρπάζει ένα βιβλίο να αγοράζω τα «Άπαντα» του συγγραφέα. Για τον Μάρκες ίσως να επιβάλλεται. Για τον Νταν Μπράουν πάλι... χμ, απλά μπρρρρ...!

Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα…

η Βιβλιοσκουφίτσα 7/10 /05

e-mail: vivlioskoufitsa@booksinfo.gr